Oczy Renifera

Azi Kuder jest mieszkanką Gdyni, uprawiającą różne dziedziny sztuki- prozę , poezję i malarstwo. W 2013 roku opublikowała debiutancką powieść pt. Dwudyszna, poruszającą tematykę związaną z szeroko pojętym rozwojem duchowym, buddyzmem oraz wegetarianizmem. Z twórczością Autorki, nie tylko pisarską, a także haigami, epi-artami oraz malarstwem symbolicznym można zapoznać się, między innymi, na portalu poetyckim Poema. Azi Kuder nie pragnie nikogo naśladować i pisać racjonalnie, dlatego też najnowsza powieść Oczy Renifera, zrodzona z pogłębiania się zainteresowań duchowością szamańską, stanowi rodzaj wyprawy w nieznane, gdzie świat stwarza się z momentu na moment zgodnie z dynamiką procesu życia i nigdy nie wiadomo dokąd nas zaprowadzi.* * *Dziewczyna towarzyszyła Ajno i stała się jego wiernym pomocnikiem.Ludzie nie zadawali wiele pytań, a skoro ją wybrał, to znaczy, że tak byćmusiało i nawet najstarszy z rodu nic nie miał przeciw, a ciotka zaczęłapatrzeć na nią bardziej życzliwie, pozbywszy się przykrego nawyku nieustannegokrytykowania jej zdolności.Opowieści Dafte ubrane w słowa wdzięczności szybko się rozeszły, jużw każdym czipi powtarzano historię cudownego uzdrowienia i nawet dziecimówiły na nią: ta szamanka od Ajno. Dzieciom przychodziło łatwo to,co dorośli po cichu uważali za przeciwstawienie się odwiecznym prawom,według których następcą powinien zostać mężczyzna, lecz każdy czuł, żeOczy Renifera nie jest już zwykłą dziewczyną. Z jej postawy biła godnośći pewność siebie i coraz częściej wołano ją do chorych, proszono o odprawienierytuału pomyślności, a najczęściej o oczyszczenie domostwa i ułożeniesię z lokalnymi duchami. Stary szaman każdego dnia przekazywałjej cząstkę wiedzy. Umiała już dobrze zszywać rany rozpoznawać i leczyćzapalenia zatrucia, radzić sobie z ze złamaniami kośćmi, przygotowywaćnapary, mikstury i maści z rogów młodych renów. Bezbłędnie rozpoznawaćnaturę różnych boleści i zalecać metody leczenia. Pod tym względemszaman mógł być spokojny, wiedząc, że może jej powierzyć opiekę nadchorymi. Bardziej go martwił jej strach w obliczu pewnej śmierci. Nie poddawałasię nigdy, walczyła o duszę chorego do końca, lecz przegrana walkapomniejszała ją w jednej chwili i czyniła zupełnie bezwolną. Czyżby jej kobiecadusza nie była w stanie zmierzyć się ze śmiercią Właściwie dopieroteraz uświadomił sobie, że jeżeli nie pokona w sobie lęku, może zostać jedynieuzdrowicielką, ale nie szamanką. Ajno wiedział, że jest jeden sposób,by jej pomóc musi sama zabić zwierzę. Tak... zastąpi ofiarnika w czasieCeremonii Płodnego Stada, sama przetnie tętnicę renowi i będzie patrzećw jego gasnące oczy, na jego ciało w konwulsjach... Kiedy powiedział jej, cozamierza, w jej oczach zobaczył przerażenie. Tak bardzo kochała reny, nienawidziłakrwawych rytuałów. Nawet miała sen, o którym mu powiedziała.Śniły się jej ciastka w kształcie zwierząt wykonane z mąki oczeretoweji tłuszczu. Otoczone wonią kadzideł składane na ołtarzu, płonęły równymjasnym płomieniem, a wszystkie istoty smakowały je z radością.Nie mogła jednak odmówić Ajno... nie teraz.