Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów

Kongregacja ds. Duchowieństwa


Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów wydane przez Kongregację ds. Duchowieństwa to wznowienie bardzo ważnego dokumentu zarówno dla duszpasterzy, jak i wiernych. Więź wspólnoty zawiązana pomiędzy kapłanami i świeckimi, wsparta autentyczną troską i modlitwą, powinna stać się trwałym fundamentem życia kościoła, do czego szczególną zachętą jest publikowany dokument.

Dokument zachęca: Za naszych czasów, podobnie jak w każdej epoce dziejów «potrzeba Kościołowi głosicieli Ewangelii, znawców ludzkiej natury; tych którzy przenikają tajniki serca współczesnego człowieka, dzielą jego radości i nadzieje, niepokoje i smutki, a jednocześnie są oddani kontemplacji i rozmiłowani w Bogu. Dlatego - mówił Ojciec Święty, mając na uwadze konkretnie rechrystianizację Europy, ale wypo­wiadając słowa o treści uniwersalnej - potrzebni są nowi święci. Winniśmy prosić Pana, aby umocnił w Kościele ducha świętości i posłał nam nowych świę­tych, by głosili Ewangelię współczesnemu światu».[15] Trzeba pamiętać, że niemało współczesnych ludzi wytwarza sobie obraz Chrystusa i Kościoła przede wszystkim pod wpływem wyświęconych szafarzy. Coraz bardziej więc konieczne jest, aby dzięki świa­dectwu prawdziwie ewangelicznego życia byli oni «żywym i przejrzystym obrazem Chrystusa Ka­płana».[16] Zbawcze działanie Chrystusa zmierza do dwóch nierozłącznych celów. Z jednej strony przyświeca mu cel, który moglibyśmy nazwać intelektualnym: na­uczanie rzesz, które były jak owce nie mające paste­rza (por. Mt 9,36), kierowanie ludzkich umysłów ku nawróceniu (por. Mt 4,17). Drugi cel, to poruszanie serc słuchaczy do żalu i pokuty za popełnione grzechy oraz wprowadzanie ich na drogę wiodącą do przyjęcia Bożego przebaczenia. Tak też dzieje się dzisiaj: «wezwanie do nowej ewangelizacji jest nade wszystko wezwaniem do nawrócenia».[17] Kiedy Boże słowo oświeci umysł człowieka i poruszy jego wolę, wyzwa­lając ją z grzechu, działanie ewangelizacyjne osiąga szczyt w owocnym uczestnictwie w sakramentach, a zwłaszcza w celebracji Eucharystii. Jak uczył Paweł VI «właściwym zadaniem ewangelizującego jest tak wykształcić w wierze, aby ona doprowadziła poszcze­gólnych chrześcijan do sakramentów, jako do sakra­mentów wiary prawdziwie przeżywanych, a nie do gnuśnego ich przyjmowania lub czucia do nich odrazy».[18] Ewangelizacja obejmuje: zwiastowanie, świa­dectwo, dialog i służbę, opierając się na połączeniu trzech nierozdzielnych elementów, jakimi są: gło­szenie słowa, posługa sakramentalna i przewodzenie wiernym.[19] Nie miałoby sensu przepowiadanie, które by ciągle nie formowało wiernych i nie wiodło do praktyki sakramentów. Pozbawione byłoby sensu też uczestnictwo w sakramentach, oderwane od pełnej akceptacji wiary i zasad moralnych, lub nie wypływające ze szczerego nawrócenia serca. Z dusz­pasterskiego punktu widzenia pierwsze miejsce w porządku działania przysługuje przepowiadaniu.[20] W porządku zamierzenia lub celowości pierwsze miejsce należy przyznać sprawowaniu sakramentów, zwłaszcza pokuty i Eucharystii.[21] celko dzięki har­monijnemu połączeniu obu funkcji można zapewnić integralność duszpasterskiej posługi kapłana i nowej ewangelizacji. (KONGREGACJA DS. DUCHO­WIEŃSTWA, Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów Tota Ecclesia, 1,15-21)