Akordeon w kanadyjskiej muzyce kameralnej
Inspiracje, stylistyka i interpretacja na podstawie wybranych przykładów

Inspiracje, stylistyka i interpretacja na podstawie wybranych przykładów
Nieustanny rozwój artystyczny jest cechą i przywilejem artysty muzyka. Każdy etap tego rozwoju prowadzi do pewnych konkluzji, a kolejne szczeble edukacji pozwalają zweryfikować subiektywny obraz muzycznego świata. Studia, współpraca z innymi muzykami, oczekiwania publiczności oraz praktyka wykonawcza utwierdziły mnie w przekonaniu, że muzyka kameralna stanowi najciekawszą formę muzycznej wypowiedzi. Już na etapie studiów i przygotowywania pracy magisterskiej dostrzegałem jej unikatowość: kameralistyka konfrontuje w czasie prezentacji utworu intencje kompozytora i wykonawców z oczekiwaniami publiczności, ukazując jednocześnie interakcje pomiędzy muzykami i ich wciąż dostrzegalny w kameralnych składach indywidualizm.
Lata rozwoju oryginalnej literatury akordeonowej ukazują stale rosnące zainteresowanie tym instrumentem. Wielu światowej sławy kompozytorów zwróciło się ku niemu w swej twórczości. Akordeon z całym swoim potencjałem kolorystycznym, specyficznymi możliwościami artykulacyjnymi unikalnymi tylko dla niego, a także dzięki zaangażowaniu wielu zawodowych muzyków akordeonistów, stał się chętnie wybieranym przez kompozytorów medium wykonawczym. Perfekcyjnie odpowiada potrzebom muzyki współczesnej, sprawdzając się w muzyce kameralnej zarówno w składach homogenicznych, jak i w zestawieniu z innymi instrumentami, muzyką elektroniczną, live electronics oraz najnowszymi osiągnięciami sztuk audiowizualnych.
[Ze Wstępu]