Armia republiki rzymskiej

Od czasu wygnania ostatniego króla (według tradycji, w 509 roku p.n.e.) Republika Rzymska musiała walczyć o własne przetrwanie. W ciągu stuleci prawie nieprzerwanych wojen w armiach Rzymu doszło do przemian spowodowanych różnymi zagrożeniami. Stawiano im czoła ze zmiennym szczęściem, lecz ostatecznie republika zawsze wychodziła z tych prób zwycięsko. Wraz z przejściem od obrony własnych ziem do ekspansji terytorialnej, siły zbrojne Rzymu musiały również przystosować się do nowej sytuacji, czyli przedłużających się kampanii wojennych w różnych warunkach geograficznych i klimatycznych, nie mówiąc już o zmianach zachodzących w samej republice.
Michael M. Sage prześledził rozwój armii republiki od momentu jej powstania (po uprzednim wskazaniu kontekstu, w jakim funkcjonowały wcześniejsze wojska królewskie), aż do czasów jej najsławniejszego wodza, Gajusza Juliusza Cezara. Przejście od sił opartych na rodach, pobór serwiański oraz przemiany zachodzące w legionie opartym na manipułach i kohortach, zostały omówione wraz z towarzyszącą im tematyką uzbrojenia, taktyki oraz zdolności operacyjnych. Dzięki temu możemy poznać, w jaki sposób legiony szykowały się do walki przeciwko kolejnym przeciwnikom, od Celtów i Samnitów, aż po Kartagińczyków i dotąd dominujące armie hellenistyczne oparte na falandze typu macedońskiego.