Bez krzyku. Zmyślony autoportret w prawdziwych ramach

„Bez krzyku” jest próbą odpowiedzi na pytania młodych o przeszłość dziadków i ojców, również o tę z II wojny światowej... Czy rzeczywiście jest ona w nas wszystkich tak odległa, jak wskazywałby na to kalendarz?<p>


„Bez krzyku” zwraca pamięć każdego ku własnym przeżyciom i osobistym odpowiedziom na pytania nurtujące bohatera powieści.<p>


„Bez krzyku” nie jest jeszcze jedną skargą na wojenne dzieciństwo. Nie jest jeszcze jedną kroniką zniszczenia, zagłady i zwycięstwa... To – pełna zagadek i pytań, zaskakujących odpowiedzi i niedomówień – wartka relacja ze świata, w którym „każdemu przypadł jego kawałek wojny”.<p>


Chłopiec opowiada z przejęciem i zastanowieniem, zwłaszcza gdy zauważa, że dzieciństwo, to nieustanne odkrywanie świata dorosłych. A czy wojna nie jest jeszcze jedną dziecinną zabawą dorosłych?<p>


Niezwyczajne przeżycia na zwyczajnym „zadupiu wielkiej wojny” pozwalają doszukiwać się rozmaitych odpowiedzi. Dzieci również toczą swoje wojny i gwałtownie dorośleją, gdy dostrzegają, że dorośli, jakże często zachowują się jak dzieci – grzeczne, niegrzeczne... Czy zacierają się granice dzieciństwa i dorosłości? Czy problemy znikają wraz z wyzwoleniem od wojny?...