Creative writing informacyjnych tekstów dziennikarskich

Pytanie, jak pisać w sposób kreatywny, czyli oryginalny i ciekawy, zadają sobie nie tylko adepci studiów dziennikarskich, ale każdy dziennikarz, nawet z kilkuletnią praktyką. Pojawia się ono głównie wówczas, gdy zaistnieje problem z tym jak ułożyć kilka zdań na oklepany już temat, by był on chętnie czytany. Poszukiwanie newsa nie zawsze prowadzi do historii istotnych, niektóre z nich są wręcz błahe, mizerne i niewielu czytelników tak naprawdę interesuje się wydarzeniami, które są powszechne w życiu codziennym, a nawet tymi sensacyjnymi, do których przyzwyczaiły nas już media. Dlatego temat, by był zniosły dla czytelnika, musi być zaprezentowany w sposób wzniosły.

Praca ta jest wynikiem kilku przemyśleń i analiz związanych ze sztuką pisania. Ponieważ nie ma złotego środka, typu idealnego, czy innej formy złotego cielca, której moglibyśmy hołdować, po to, by stać się idealnymi pisarzami, czy publicystami, dlatego publikację tę należy potraktować jako wykaz kilku, może kilkunastu istotnych wskazówek, które pomogą w tworzeniu oryginalnie brzmiących tekstów, a co za tym idzie wpłyną na kształtowanie tak oczekiwanej na współczesnym rynku kreatywności.

Zapewne nigdy nie zastanawialiśmy się nad tym, że tworząc, pisząc kolejne zdania, słowo za słowem, kreujemy przekaz, który będzie rozkodowywany w umyśle danego czytelnika. I to stanowi istotny błąd. Jest to, można przewrotnie stwierdzić, grzech pierworodny wszystkich osób, które zadają sobie pytanie jak pisać w ciekawy sposób. Najprostszą odpowiedzią jest to, by pisać tak, jak samemu chciałoby się czytać. Nie istnieje żadne uniwersum, które przemówi do wszystkich czytelników i wszystkich w jednakowy sposób chwyci za serce. Sukces w ciekawym pisaniu odniesie się wówczas, gdy choć jeden czytelnik stwierdzi, że dany tekst był godny uwagi. Miara sukcesu w profesji dziennikarskiej nie zawsze jest wymierna. Jednak wracając do pierwotnego założenia, trzeba mieć na uwadze do kogo tekst, który tworzymy, jest kierowany. Autorowi, przynajmniej w dniu dzisiejszym, przyświeca myśl o Tobie, czyli adepcie dziennikarstwa, który szukasz sposobu na to by odnaleźć swój styl, bądź w jakiś sposób go udoskonalić skoro już wiesz, jakim jesteś „pisarzem”. Dlatego też postaram się przedstawić Ci podstawowe informacyjne gatunki dziennikarskie w swych ramach teoretycznych, jak również wymienić kilka sposobów na to, by stały się one w przyszłości dla Ciebie wyjątkowo przystępne, a dla czytelnika ciekawe.

W związku z powyższym celem niniejszej pracy jest kompleksowa prezentacja i analiza zarówno elementów tekstu dziennikarskiego, takich jak tytuł, lid, korpus jak również metod i środków, które kształtują odbiór tych elementów w sposób absorbujący czytelnika, a także prezentacja rodzaju informacyjnego gatunków dziennikarskich. Na potrzeby tychże rozważań autor podaje założenia w celu weryfikacji, o następującym brzmieniu:

Budowa tekstów dziennikarskich jest podyktowana realizowaną przez nie funkcją pragmatyczną.

Funkcję pragmatyczną w praktyce dziennikarskiej uzyskuje się poprzez środki stylistyczne zarówno językowe jak i pozajęzykowe.

Środki stosowane w praktyce dziennikarskiej służą do utrzymania absorpcji czytelnika.

Rodzaj informacyjny gatunków dziennikarskich zależy od poziomu dominanty informacyjnej w danym tekście.

Powyższe założenia zostaną zweryfikowane na przestrzeni niniejszej pracy. Jednocześnie czytelnik, który będzie sięgał po tę publikacje otrzyma określony i subiektywnie wybrany zakres wiedzy z dziedziny creative writing. Monografia będzie utrzymana w duchu podręcznika do nauki sztuki dziennikarskiej, co w zamyśle autora ma nadać jej oryginalny charakter i formę praktyczną.

Monografia prezentuje podejście interdyscyplinarne, dzięki czemu możliwe jest zrozumienie procesów, które rządzą obecną prasą i treścią tekstów dziennikarskich. Ujmuje problem kreatywnego prezentowania wypowiedzi słownych, a także dokonuje analizy gatunków informacyjnych. Dzięki tak ograniczonemu polu możliwe jest ujęcie postawionych zagadnień, co umożliwia pełne wykorzystanie metod badawczych.





RECENZJE

Zawód dziennikarza poddany jest silnej, wewnętrznie sprzecznej presji pisania tekstów zgodnie z obowiązującymi schematami, które równocześnie mają je przezwyciężać, a przez to oddawać niepowtarzalność ubogaconej nieprzewidywalnością rzeczywistości. Ta kwadratura koła doprowadza wielu dziennikarzy do stanu permanentnego psychicznego wyczerpania.

Publikacja doktoranta Piotra Lewandowskiego to klucz do mocnego osadzenia się wstępującego dziennikarza w materii rozwiązywalnych problemów jakie ma do pokonania przed sobą każdy, kto pracuje w tym zawodzie. John Hersey, jeden z genialnych nauczycieli dziennikarstwa, ostrzegał przed otępianiem czytelnika. Piotr Lewandowski nie daje wykładu, nie poucza. Zawiera swoisty układ z odbiorcą swego poradnika. Namawia go do solidnego wejścia w materię języka - do zrozumienia schematów, a następnie do posłużenia się nimi tak dobrze, aby przestały być dostrzegalne dla czytelnika. Pragmatyzm ale równocześnie kreatywność i ciekawość - to musi godzić ze sobą dziennikarz.

Piotr Lewandowski uczy warsztatu prowadząc nas za rękę, pokazuje chwyty i zdradza swoje pomysły na narrację, na konstrukcję tekstu. Pokazuje wagę takich zabiegów jak używanie tzw. zdań lewych czy też wprowadzanie zdań kluczy. Wreszcie pojawił się na polskim rynku wydawniczym kompetentny i praktyczny poradnik dla wszystkich adeptów dziennikarstwa. To dziełko, napisane rewelacyjnym językiem, ma w sobie pasję języka Wańkowicza, Kapuścińskiego i Kąkolewskiego.

Piotr Grochmalski



To dobrze, że ukazuje się taka książka. Dziś wprawdzie każdy może publikować teksty w Internecie, nie oznacza to jednak, że robiąc to – staje się automatycznie dziennikarzem. Być nim znaczy, między innymi, posiąść odpowiednią umiejętność pisania. W dziennikarstwie informacyjnym jest to być może ważniejsze niż w publicystyce.

Tytuł książki wydaje się intrygujący i nieco prowokacyjny. Wszak informację – przynajmniej w sensie dziennikarskim, nie zaś potocznym, tę przekazywaną z ucha do ucha – zwykło się kojarzyć raczej z „neutralnością”, „bezstronnością” niż z „kreatywnością”. Tytuł ten przyciąga uwagę, zachęca czytelnika książki do sięgnięcia po nią, tym samym więc właściwie spełnia funkcję pragmatyczną, o której Autor kompetentnie pisze w rozdziale pierwszym.

Jak się zresztą okazuje, nie zachęca On czytelników do sprzeniewierzenia się ideałowi obiektywizmu (słusznie przy tym zauważa, że ideał ten, podobnie jak każdy inny, i tak nie jest w pełni osiągalny). „Kreatywność” to w jego rozważaniach imperatyw poszukiwania własnego stylu, którego cechami miałyby być jasność, prostota, bezpretensjonalność, a przy tym oryginalność i atrakcyjność. W związku z tym ciekawie brzmią uwagi Autora na temat metafor w dziennikarstwie informacyjnym. Nie dyskwalifikuje On ich, przeciwnie, zachęca przyszłych dziennikarzy do tworzenia własnych – i śmiałego posługiwania się nimi. Można temu przyklasnąć, zastrzegając przy tym jednak, że język informacji powinien przede wszystkim znaczyć, a nie błyszczeć. Postulat jasności i bezpretensjonalności nakazuje zachować ostrożność w posługiwaniu się takimi figurami retorycznymi jak przenośnia.

Recenzowana książka zasługuje na uznanie ze względu na swe walory merytoryczne oraz przejrzystą i logiczną konstrukcję. Co istotne, jak przystało na autora podręcznika dla żurnalistów, Piotr Lewandowski napisał ją językiem nie tylko poprawnym, ale też lekkim i atrakcyjnym. Z przekonaniem będą ten podręcznik rekomendował studentom dziennikarstwa.



Wiesław Wacławczyk

Książki z opcji dodruk na życzenie są ujednolicone pod względem wykonania:
- okładka kolorowa wydrukowana na kartonie 250 g/m,
- środek czarno-biały, drukowany na papierze offsetowym 80 g/m,
- oprawa miękka klejona.