Flebotomia i purgowanie czyli o leczeniu w wiekach średnich

Średniowieczna medycyna nawiązywała do klasycznych koncepcji fizjologii i patologii człowieka, akceptując starożytną naukę o czterech temperamentach i teorię humoralną Hipokratesa, rozbudowaną następnie przez Galena. Tworzyły one spójny system według którego w ludzkim ciele sąsiadują obok siebie, stanowiące odpowiedniki czterech elementów kosmosu (powietrza, wody, ziemi i ognia), płyny ustrojowe (humory), będące efektem kombinacji czterech tzw. jakości: ciepła i zimna, suchości i wilgoci. W organizmie zdrowego człowieka wszystkie te elementy i jakości pozostawały w stanie równowagi (crasias), a jej brak (dyscrasias) objawiał się niemocą. Nadmiaru humorów można się było pozbyć poprzez zastosowanie odpowiednich zabiegów, z których od XIII wieku najbardziej popularna była flebotomia, czyli upuszczanie krwi, a także przyjmowanie medykamentów przeczyszczających, moczopędnych lub wymiotnych. Praktykowano również kąpiele i stawianie baniek.Choroby dzielono na ?ciepłe? (passiones calidae) i ?zimne? (passiones frigidae) w zależności od nadmiaru danych humorów. Również surowce lecznicze dzielono w tym systemie na ?ciepłe? ? rozgrzewające i ?zimne? ? oziębiające, a także ?suche? ? wysuszające i ?wilgotne? ? nawilżające. Terapia polegała na rozpoznaniu własności choroby (czy ?zimna? czy ?gorąca?) i na zastosowaniu medykamentu o przeciwnych właściwościach.