Głosy (Platynowa kolekcja polskiego kina)

Ewa Domańska, trzydziestopięcioletnia asystentka na wydziale chemii, od dłuższego czasu słyszy głosy, które przerywają jej sen i doprowadzają do rozstroju nerwowego. Po kolejnym ataku trafia do szpitala psychiatrycznego. Lekarze stwierdzają tylko, że jest przemęczona i rozdrażniona. W tym czasie jej rówieśnik Marek Ruda, doktorant na wydziale elektroniki i zapalony krótkofalowiec, popada w konflikt w pracy. Temat swojej pracy doktorskiej uznaje nagle za błahy i nikomu niepotrzebny. Koledzy i rodzina uważają, że Marek postępuje nierozważnie i niszczy swoją karierę. Zirytowana żona wyjeżdża służbowo, lecz nie zostawia adresu. Teściowa również nie pochwala jego postępowania, ale dla ratowania małżeństwa ofiaruje pomoc i mediację na uczelni. Marek odrzuca jej propozycję. W szpitalu Ewę wciąż dręczą tajemnicze głosy. Nie pomagają lekarze, bezsilny jest ksiądz. Za radą najbliższej przyjaciółki Zosi Ewa daje ogłoszenie do prasy, w którym poszukuje elektronika zdolnego rozwikłać jej problemy. Zgłasza się Marek, według niego głosy oznaczają próbę kontaktu cywilizacji pozaziemskiej, która wybrała Ewę na swoje medium. Te eksperymenty budzą lęk otoczenia. Przyjaciele próbują odwieść Ewę od doświadczeń i uwolnić od wpływów Marka. Po wyjściu ze szpitala Ewa otrzymuje roczny urlop. Zosia, która jest dentystką, usuwa jej kwarcową plombę. Głosy ustają. To mogła być przyczyna zjawiska - kwarcowy kryształ działał jak dioda radiowa odbierająca sygnały elektromagnetyczne. Początkowo Ewa zataja przed Markiem ten fakt i udaje, że wciąż słyszy głosy. Ale on rozpoznaje mistyfikację i wyrzuca ją z mieszkania. Małżeństwo z jednym ze swoich studentów wydaje się Ewie ratunkiem na przyszłość. W chwili ślubu dostaje wiadomość, że Marek przebywa na leczeniu w zakładzie zamkniętym. Odwiedza go i dowiaduje się, że teraz on odbiera dziwne sygnały. Ewa postanawia razem z nim podjąć nowe eksperymenty.