Immunitet państwa

Ze wstępu

Ukształtowany w XIX wieku immunitet państwa
1
, dla ochrony suwerennych kompetencji państwa i jego własności jest jedną z bardziej interesujących, a zarazem skomplikowanych instytucji współczesnego prawa międzynarodowego.
Działając na styku: suwerenności państw, sfery publicznej i prywatnej, prawa międzynarodowego i krajowego oraz na styku z immunitetami: dyplomatycznym i konsularnym – immunitet państwa, jako instytucja prawa międzynarodowego, mimo utrzymujących się pewnych kontrowersji
2
i podziałów, zachowuje ważną rolę w rozwiązywaniu
nierzadko złożonych kwestii, mających istotne znaczenie dla interesów państw i ich
obywateli.
Kontrowersje te i podziały doprowadziły jednak do znaczących przemian w samym
prawie immunitetu państwa i w zakresie jego działania. Wprawdzie od samych początków kształtowania się immunitetu państwa, od pierwszych lat XIX wieku, aż do połowy
XX wieku, powszechnie stosowana była forma tzw. absolutnego immunitetu państwa,
obejmującego praktycznie całokształt działalności państwa, w tym jego działania wsferze handlowo-gospodarczej, to już pod koniec XIX wieku zaczęła się zarysowywać tendencja do ograniczania immunitetu państwa, w związku ze wzrastającym angażowaniem się państw w sprawy handlu zagranicznego i międzynarodowe stosunki prawne
o charakterze cywilnym, co pociągało za sobą także zwiększenie liczby sporów między
państwami a obcymi przedsiębiorcami. W tym kontekście, wśród niektórych państw,
narastało przekonanie, że obowiązująca powszechnie koncepcja absolutnego immunitetu państwa, rozciągającego się także na sferę handlu zagranicznego i obrotu morskiego – nie sprzyja rozwojowi stosunków handlowo-gospodarczych między państwami