Instytucja prezydenta
Zagadnienia teorii i praktyki na tle doświadczeń polskich oraz wybranych państw obcych

Instytucja prezydenta, analizowana zarówno z punktu widzenia krajowego, jak i porównawczego, cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem badań ustrojoznawczych, podejmowanych przez przedstawicieli prawa konstytucyjnego, jak i politologii1. Jest tak z powodów oczywistych, do których należy zaliczyć m.in.: kluczową rolę prezydenta (czy nawet szerzej głowy państwa) w ramach szeroko ujmowanego systemu rządów; obszerny - zwłaszcza na fali coraz chętniej podejmowanych zabiegów racjonalizacji i modernizacji ustrojowej - katalog prezydenckich funkcji i uprawnień; wagę, a zwłaszcza prestiż urzędu prezydenckiego i to bez związku z rzeczywistym zakresem jego powoir; faktyczną pozycję ustrojową prezydenta, często odbiegającą od hipotetycznego wzorca prezydentury, zawartego w warstwie postanowień konstytucyjnych; cechy behawioralne osób sprawujących urząd, które wielokrotnie nadają indywidualny, niepowtarzalny profil prezydentury2; i wreszcie konsekwencje jakie instytucja prezydenta generuje (pośrednio lub bezpośrednio) w odniesieniu do rozlegle ujmowanego systemu politycznego, wraz z jego poszczególnymi częściami składowymi (np. systemu partyjnego). Każdy ze wskazanych powodów zainteresowania instytucją prezydenta, jak i prezydenturą, obejmującą elementy analizy socjo-polityczno-psychologicznej, byłby wystarczającym tematem studiów i rozpraw podejmowanych przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych, przede wszystkim jednak przez szeroko zorientowanych politologów, funkcjonujących na pograniczu prawa konstytucyjnego, socjologii wyborczej czy psychologii przywództwa politycznego.