Jak człowiek konstruował świat i siebie samego. Archeologia w procesie humanizacji świata

Spis treści:

Wstęp



PYTANIA O TOŻSAMOŚĆ ARCHEOLOGII



    Archeologia przedmiotów, czy archeologia idei?

    Archeologia jako najstarsza historia, czy antropologia pradziejów?

    Archeologia – historia – antropologia: wspólnota interpretacyjna

    Arché jako podłoże kulturowe poprzedzające i warunkujące historię

    Ukierunkowanie badań archeologii pod kątem tożsamości i inności



JĘZYKOWA NATURA PRZESZŁOŚCI



    Źródła archeologiczne: artefakty, czy językowe o nich wypowiedzi?

    Estetyzacja archeologii a myślenie obrazowe



PARADYGMAT PRODUKCYJNY W ARCHEOLOGII I JEGO KONSEKWENCJE EKSPANSJONISTYCZNE



    Przeszłość jako przedstawienie

    Projekt technologizacji świata w archeologicznej koncepcji dziejów

    Heideggerowska koncepcja instrumentalizacji świata i jej związek z ideą postępu

    „Paradygmat produkcyjny” a działanie komunikacyjne



WYTWARZANIE W SPOŁECZEŃSTWACH ARCHAICZNYCH JAKO DZIAŁANIE KOMUNIKACYJNE



    Człowiek i świat – razem. Współdziałanie człowieka i natury

    Świadomość siebie

    Odróżnianie. Ku „mimetycznej rywalizacji”

    Antropomorfizacja natury i równoczesna z nią reifikacja kultury jako oswajanie świata

    Oswajanie świata, jego ujarzmianie i panowanie nad nim



LĘK PRZED ŚWIATEM



    Eskapizm dziejowy jako wyraz pesymizmu i poczucia niepewności

    Heideggera próba powrotu do „rajskiego ogrodu” presokratyków



DĄŻENIE DO OGÓLNOLUDZKIEJ HARMONII



    Heraklita koncepcja współistnienia przeciwieństw jako źródło hybrydyzacji

    Hybris i eunomia – dwujednia wyobrażeń

    Hybrydyzacja jako twórczy aspekt lokalności

    Uniwersalizacja lokalności jako efekt odwracania porządku

    Estetyzacja porządku społecznego, czyli próba humanizacji przemocy

    Przekształcanie orientacji badawczych w archeologii jako wyraz procesu humanizacji świata



ZAKOŃCZENIE



SUMMARY



BIBLIOGRAFIA