Język faliski

Książka jest próbą przedstawienia historii, gramatyki i słownictwa języka latyńskiego plemienia Falisków. Zamieszkiwało ono obszar zwany w historiografii rzymskiej Ager Faliscus, obejmujący dolinę Trei, prawobrzeżnego dopływu Tybru na północ od Lacjum. Faliskowie zachowali na tych terenach niezależność od Etrusków i Rzymian aż do roku 241 p.n.e., kiedy to zostali ostatecznie podbici przez Rzymian, po czym szybko zasymilowali się z Latynami.
Należący do latyno-faliskiej grupy języków italskich język faliski, był najbliższym krewnym języka łacińskiego. Najstarsze świadectwa jego użycia pochodzą z VIII wieku p.n.e. Analiza zachowanych w inskrypcjach tekstów (w sumie ponad 300 poświadczeń, najczęściej krótkich) wskazuje na daleko idące podobieństwa obu języków. Fonologia, morfologia, a także zachowane słownictwo pokazują jednak, że język faliski aż do połowy III wieku p.n.e. rozwijał się niezależnie, a w niektórych aspektach przedstawia bardziej archaiczny stan niż łacina w najwcześniejszych znanych tekstach. Dzięki temu jest pomocny w badaniach nad początkami języka łacińskiego i związkami między językami starożytnej Italii. W zakończeniu autor podejmuje próbę rozwiązania problemów z formalną klasyfikacją mowy Falisków, wbrew nowszym opiniom opowiadając się za uznaniem jej za odrębny język.