Kat polskich dzieci. Opowieść o Eugenii Pol

Zawsze bardzo ciężko ocenia się książki o takiej tematyce. Jak tu się zachwycać, gdy zawarta w nich jest najokrutniejsza prawda naszych czasów. Człowiek czuję się jakoś tak winny, że mu się podoba... Nie ja jedyna, prawda? Eugenia Pol (Pohl), zbrodniarka wojenna, pracownica w hitlerowskim obozie dla dzieci w Łodzi. Wcześniej jej nazwisko obiło mi się o uszy, jednak nie byłam za bardzo zaznajomiona z tematem. Po tej lekturze wiem o niej chyba już wszystko. Bardzo dokładnie opracowany temat przez autora. Ta książką, to tak na prawdę jeden wielki zbiór cytowanych wypowiedzi więźniów. Wszystko to, co zostało powiedziane podczas procesu sądowego jest zawarte tutaj, na stronach tej książki. Wiele wspomnień dorosłych już dzieci z łódzkiego obozu. Tych, które przetrwały. Ich historie mrożą krew w żyłach. Przeczytałam w życiu wiele książek obozowych, ale ta jest zdecydowanie jedną z najbrutalniejszych. W głowie mi się nie mieści, że to wszystko wydarzyło się na prawdę. Jak ludzie mogą być tak okrutni? Jak Eugenia, która była normalną dziewczyną zanim zaczęła pracę w obozie, potrafiła się przeistoczyć w takiego potwora? Innymi słowami nie da się tego nazwać. Eugenia była potworem w ludzkiej skórze. Bicie, kopanie, polewanie wodą na mrozie, zmuszanie do jedzenia żywych myszy, kału, codzienne chłostanie - to tylko kilka z jej szerokiego wachlarzu bestialstwa stosowanego wobec DZIECI. Tylko prawdziwy sadysta mógł robić to każdego dnia i czerpać z tego przyjemność... Fakt, że po wojnie, przez kilkanaście lat nadal żyła sobie jakby nigdy nic, pracując w żłobku (!), to kolejna rzecz, której nie mogę pojąć. Dobrze, że 'dzieci' wzięły sprawy w swoje ręce i wymierzyły sprawiedliwość, nawet jeśli o paręnaście lat za późno. Książkę oceniam 9/10. Pochłonęłam ją w całości za jednym razem. Ledwo zaczęłam czytać, a już skończyłam. Bardzo wciągnął mnie ten temat. I nawet jeśli początek może wydawać się lekko chaotyczny, z powodu dużej ilości krótkich cytatów i wielu nazwisk, to za kilka stron jest już tylko lepiej. Właśnie ta forma nieustannego cytowania tych dzieci, przytaczania ich wspomnień, najbardziej do mnie przemówiła. Dzięki temu cała ta historia wydała się bardziej realna. Polecam czytelnikom o mocnych nerwach!