Kiedy Zygmunt Nowakowski wróci wreszcie do Krakowa?

?Zaprawdę rację miała Stefania Kossowska, pisząc (w kontekście jego stylu): ?Nowakowski ma coś dla każdego?. W gruncie rzeczy każdy z trzydziestu rozdziałów Reemigrejtana czeka cierpliwie na innego adresata. (?) Określenia ?człowiek renesansu? czy ?człowiek orkiestra? znajdują w jego przypadku najpełniejsze uzasadnienie. Na każdej z orbit aktywności pozostawił indywidualny, uchwytny ślad. I to pierwsze, co w nim ujmuje. (?)Nigdy dość wymieniania tej długiej listy: powieściopisarz, dramaturg, felietonista, aktor, reżyser, dyrektor teatru, radiowiec, doktor filozofii, legionista podporucznik, historyk i komentator literatury, krytyk totalitaryzmów, eseista, działacz sportowy i społeczny, autor książek dla dzieci i młodzieży, obrońca praw zwierząt, aktywista charytatywny? A w tragicznych czasach wojny i komunistycznego jarzma ? oprócz powtarzania wielu przedwrześniowych wcieleń ? głos sumienia niezłomnej emigracji. Oryginalny publicysta i tradycyjny inteligent ? nie tylko miał wyraziste poglądy, ale i działał w kierunku ich urzeczywistnienia. Owa zmiana ról i drastyczne koszty, jakie w wyniku tego zwrotu poniósł ? to drugi punkt węzłowy. (?)Ale jednocześnie, co precyzyjnie podnosi Wojciech Wencel, jego biografia ?to nie materiał na okazjonalne wspomnienie o ?ciekawym człowieku?, zapomnianym idealiście, jakich wielu w naszej historii. To jeden z fundamentów, na którym powinna się wznosić kultura III RP. Jeśli nasza narodowa wspólnota ma się naprawdę wyzwolić z niewoli postkomunizmu, musimy nauczyć się języka Nowakowskiego, zrozumieć głoszone przez niego idee, dzielić z nim miłość tyleż tragiczną, co podnoszącą ducha?. To jedna z elementarnych perspektyw, z których warto Nowakowskiego poobserwować. Bardzo ważna, lecz niejedyna, jeśli chcemy ogarnąć jego pełnię. Lub inaczej ? dopiero po objęciu całości tej postaci można pomyśleć o postulowanym fundamencie. Na razie ciągle tylko postulowanym. To trzeci element jego wagi.Pozostałe Czytelnik wyłowi już sam?Z Przedmowy?