Kresowym szlakiem

"Kilka godzin czekałam na mińskiego znajomego, który miał być moim przewodnikiem po nieznanym mieście. Kiedy nareszcie się zjawił, nieoczekiwanie oświadczył, że załatwił samochód i pojedziemy kawałek za miasto, a Mińsk będziemy zwiedzać następnego dnia. Nie miałam wielkiego wyboru, a i protestować nie było sensu. (...) Wsiadając, zaznaczyłam tylko, że niekoniecznie chciałabym zwiedzić tego dnia Smoleńsk, a w bliższych miastach białoruskich - Mozyrzu i Homlu - już byłam, o czym Jan wiedział. Dodałam jeszcze, że w razie wjazdu na teren Rosji mogę mieć kłopoty, bo nie miałam wizy, no i w ogóle, jakby co, to do Katynia pojedziemy innym razem. Na moje ironiczne utyskiwania usłyszałam tylko, że mogę iść spokojnie spać, o nic się nie muszę martwić (...)
Rozespana ściągnęłam przykrycie, powiało zimnym wiatrem, więc trochę niechętnie opuściłam ciepłe wnętrze samochodu, stanęłam obok, spojrzałam i... oniemiałam. Znajdowałam się na wysokiej skarpie porośniętej jakimś kolorowym kwieciem, a przede mną rozpościerało się... morze. Nie, to było niemożliwe, przecież nie zajechalibyśmy w kilka godzin nad morze, zresztą, skąd ono wzięłoby się na Białorusi? Spojrzałam na rozradowaną minę Janka, na wesołe oczy kierowcy i zrozumiałam, spełniło się kolejne marzenie - z zupełnie głupią miną tkwiłam na brzegu największego, najpiękniejszego jeziora przedwojennej Rzeczypospolitej - nad Naroczą".