Listy hetmańskie rodu Potockich Tom 1
Korespondencja Mikołaja Potockiego Hetman Polny Koronny 1637?1646 Hetman Wielki Koronny 1646?1651

Korespondencja hetmańska obejmująca okres od połowy XVII do połowy XVIII wieku, to bezcenne źródło do dziejów Rzeczypospolitej. Idea zebrania, opracowania a następnie wydania listów pięciu hetmanów wywodzących się z rodziny Potockich herbu Pilawa, narodziła się jako odpowiedz na pojawiające się postulaty, niedostatecznego wykorzystania epistolografii w badaniach nad dziejami państwa polsko-litewskiego. Listy wytwarzane w otoczeniu kolejnych hetmanów koronnych, a kierowane do najważniejszych osób w państwie, stanowiły i stanowią doskonałe źródło pokazujące mechanizmy rządzenia państwem, kierowania jego armia, naświetlając jednocześnie wszelkie wady i zalety ówczesnej polityki. Podobnie jak listy kierowane od tychże osób do samych hetmanów. Rozproszone w wielu archiwach, znajdujących się na terenie kilku krajów Europy, często nie dość znane, nie były wykorzystywane przez historyków, w sposób na jaki zasługują. Oddawana w ręce Czytelników seria;Listów hetmańskich rodu Potockic; ma być próba naprawienia tej sytuacji i wprowadzenia do szerokiego obiegu naukowego listów, które jak można mieć nadzieje, są świadkiem swoich czasów i dziś uzyskują ponownie okazje by przemówić. Mikołaj Potocki, herbu Pilawa, urodzony ok. roku 1593, zmarł 20 listopada 1651. Jako pierwszy z rodu sięgnął po buławę wielka koronna, uczeń hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego. Jego protegowany i faktyczny następca. Bohater stłumienia powstania kozackiego w 1637 roku, zwycięzca w bitwie pod Kumejkami. Magnat, jeden z twórców potęgi rodu. Hetman polny koronny od 1637 roku, a wielki koronny od 1646 roku. W tym samym czasie objął godność kasztelana krakowskiego, czy uczyniło z niego jednego z najważniejszych senatorów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Niefortunny wódz w pierwszych miesiącach powstania Bohdana Chmielnickiego. Odpowiedzialny za klęski pod Żółtymi Wodami i Korsuniem w 1648 roku. Pojmany do niewoli tatarskiej. Po powrocie do kraju, ponownie wódz armii koronnej, uczestnik bitwy pod Beresteczkiem w 1651 roku i autor kampanii białocerkiewnej w tym samym roku. Ugoda podpisana pod Biała Cerkwia z Bohdanem Chmielnickim stała się jego nieformalnym testamentem politycznym. Zmarł bowiem w kilka tygodni później. Otoczony czarna legenda przez historiografię, uważany za jednego z głównych Autorów nieszczęść Rzeczypospolitej.