Miesięcznik ZNAK. Numer 637

Każdy, kto czytał Dziennik Gombrowicza, zapamiętał scenę na argentyńskiej plaży, kiedy to Witoldo próbował ratować odwrócone na grzbiet żuczki. Albo opowieść z tego samego drugiego tomu Dziennika o dogorywającym psie Dusia Jankowskiego, którego trzeba było dobić. W kontekście tych historii Gombrowicz stawia tezę, że cierpienie zwierząt jest całkowicie bez-zasadne i właśnie dlatego w najwyższym stopniu przerażające. Dopowiada, że nawet chrześcijanie nie potrafią sobie z nim poradzić, bo nie obejmuje go plan zbawienia. Czy jest tak rzeczywiście? W naszym numerze chcemy skomplikować obraz chrześcijaństwa, a zarazem pokazać, że cierpienie „braci mniejszych” powinno nas najżywiej obchodzić i nie musi oznaczać stępienia wrażliwości na udrękę ludzi. O. Wacław Hryniewicz przywołuje te tradycje myśli i duchowości chrześcijaństwa, które próbowały pokazać, że „nową ziemię i nowe niebo” zaludnią także „odnowione” rośliny i zwierzęta. O. Wacław Michalczyk w duchowości św. Franciszka odkrywa najgłębszy sens ubóstwa wyrażającego się w miłości do wszystkich stworzeń. Uzupełnieniem refleksji teologów jest artykuł Janusza Tazbira przypominający krwawą historię ludzkiego podboju świata zwierząt i tekst s. Barbary Chyrowicz, która jako etyk porównuje ze sobą cierpienie ludzi i istot niższych. Praktyczne wskazówki przynoszą teksty Adama Wajraka i Michała Olszewskiego. W numerze powracamy do dyskusji nad Strachem Jana T. Grossa oraz do kwietniowego „Znaku” o metodzie in vitro.  Więcej o tym numerze >> Zaprenumeruj „Znak”>>