Minione życia

Pewnej burzliwej nocy do Piotra Wolskiego przybywa młoda Rosjanka Nadia Prokotov. Mężczyzna zaskoczony porą niecodziennej wizyty każe jej się wynosić. Jednak słowa, które słyszy przez zamknięte drzwi sprawiają, że zaczyna on rozumieć, jak wiele ich łączy. Stare niedokończone rzeczy, o których Piotr wolałby zapomnieć, powracają za sprawą najbliższej mu osoby jego syna.Następne kilkanaście minut rozmowy determinują dalsze życie Piotra.Piotr z Nadią usiedli, staruszka zaś zajęła miejsce naprzeciwko nich, odkładając palącą się latarnię na stół. Sama pani tu mieszka spytał Piotr, rozglądając się po kuchni. Tak odparła rzeczowo kobieta. Dwóch moich synów aresztowano jeszcze w pięćdziesiątym drugim roku. Mąż zaś tydzień temu zaginął bez śladu. Jak to zaginął spytała poważnie Nadia.Kobieta spojrzała na nią swoimi szarymi oczami, z których emanowała jakaś dziwna pustka. Następnie popatrzyła w okno i szepnęła złowrogo: Te moczary. Około dwóch tygodni temu zaczęła się seria tajemniczych wypadków. Ludzie zaczęli ginąć bez śladu. Domy znajdujące się na obrzeżach miasta znajdowano nad ranem zdewastowane, a mieszkające w nich rodziny... Rozłożyła ręce i z bezsilnym uśmiechem dodała: ...jak kamień w wodę. Gdzie znajdują się te domy spytał poważnie Piotr. Wszędzie wokoło Stołeczna. Dwa z nich stoją sto metrów od nas. Wskazała ręką dalszą część drogi biegnącej za oknem. A co się stało z resztą ludności spytała Nadia. Wszyscy tutaj znali przecież legendę północnych ziem odparła z tajemniczym uśmiechem staruszka. Pouciekali...