Monbar czyli Flibustierowie

Album stanowi zapis opery Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego "Monbar czyli Flibustierowie" wstawionej w 2010 r. w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. Po raz ostatni operę wystawiono w 1863 roku.

Monbar czyli Flibustierowie - pierwsza i jedyna ukończona 3-aktowa opera Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego pierwotnie nosiła tytuł Korsarz. Powstawała latach 1836-1838. Libretto osnute na noweli Der Flibustier K. F. van der Veldego napisał przyjaciel kompozytora Ludwik Paprocki. Już w 1837 r. podczas koncertu wykonano uwerturę i duet głównych bohaterów, a w następnym roku finał opery. Przez wiele lat kompozytor bezskutecznie zabiegał o wystawienie dzieła najpierw w Warszawie, a potem w Prusach. Na koncertach w Poznaniu (1845), Berlinie (1845-1846) i Dreźnie (1847) były wykonywane fragmenty opery, m.in. w Berlinie zaprezentowano fragmenty Monbara, z bardzo atrakcyjnym występem chóru męskiego w kostiumach korsarskich, na zakończenie zaś odtańczone zostało Bolero, jedno z intermediów operowych. Jednak pomimo pochlebnych recenzji - całości nikt nie chciał wystawić. W 1860 r., po ponad dwudziestu latach, za sprawą starań kompozytora, popartych głosami krytyki, wreszcie rozpoczęto przygotowania do premiery. W 1863 r. zostaje wydany drukiem, nakładem G.Geberthnera i R.Wolffa, wyciąg fortepianowy opery, opracowany przez samego kompozytora i jego syna Bronisława Dobrzyńskiego. Libretto dla potrzeb wykonania scenicznego dostosowała Seweryna z Żochowskich Pruszakowa.

Premiera Monbara w Operze Warszawskiej miała miejsce 10 stycznia 1863 r., 25 lat po napisaniu partytury. Wśród wykonawców znaleźli się najlepsi ówcześni soliści, znani również z premierowych wykonań oper Stanisława Moniuszki - Bronisława Dowlakowska, Maria Gruszczyńska, Józefa Chodowiecka-Hess, Jan Koehler, Wilhelm Troschel, Leon Borkowski, Franciszek Cieślewski i inni. Historia wystawień opery nieuchronnie zakończyła się po kilku spektaklach. Zaledwie 12 dni po premierze wybuchło powstanie styczniowe i opera spadła z afisza, by już nigdy na deski teatru nie powrócić.