Na strunach niemrawej nadziei. Wiersze wybrane

Marek Sokołowski, prof. dr hab., jezuita - Od 2004 roku kierownik Katedry Duchowości i Teologii Pastoralnej Akademii Katolickiej w Warszawie (dawniej Papieskiego Wydziału Teologicznego) Collegium Bobolanum. Odbył studia filozoficzne w Krakowie i teologiczne w Warszawie. Specjalizację z teologii duchowości ukończył doktoratem na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Kontynuował swoją formację duchową i intelektualną w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Kanadzie, Anglii, Hiszpanii, Urugwaju i Argentynie. W 2008 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. Od 2015 roku kierownik Jezuickiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.

Poezja o. Marka nie zarzuca barokowymi konceptami, nie fascynuje się awangardowymi formami, nawet nie olśniewa – jest po prostu zwyczajna ze swoim autentyzmem przeżyć. Przemawia serdecznie i bezpośrednio, spontanicznie – mówi często o sprawach prostych, które dlatego, że są proste, często uchodzą z pola widzenia. - Janina Kosman

Poezji nie należy zagadywać… Ona sama jako „zagadnięta przez muzę” staje się zagadkowa, pełna niedomówienia. Czy przeto wypada pytać: jaka muza przemawia przez ojca Marka, wcześniej go poruszając? Jej imię brzmi pewnie Wrażliwość albo – w nawiązaniu do greckiego języka muz – Empatia… Tej pani mitologia nie wspomina. Także w utworach naszego poety jego Pani przyjmuje inne imiona: Panienki z Nazaretu, Pani Łaskawej, Maryi… Do Niej kieruje się dziękczynienie „za to przebudzenie poezji” - o. Jacek Bolewski SJ

Pan Bóg na pewno kocha poetów i poezję. Tym mocniej, im prościej piszą. Bo jak poplączą i powykręcają lirycznie, to nawet dyskretny anioł nie będzie w stanie przetłumaczyć tej liryki na Boży i ludzki język. Gdyby tak coraz częstsze były chwile, kiedy w nas serce się budzi, to łatwiej byłoby poetom, poezji, a i sam Pan Bóg radowałby się, że jest miejsce i dla Niego. - o. Marek Sokołowski SJ