Nazwałem go krawat

Ławka w tokijskim parku zamienia się w teatralną scenę będącą miejscem emocjonujących wydarzeń i nagłych zwrotów akcji.Spotyka się na niej dwóch ludzi. Obaj są outsiderami niemieszczącymi się w schematach i niepotrafiącymi sprostać presjom i oczekiwaniom społecznym.Stopniowo opowiadają sobie swoje losy, odnajdując nadzieję w łączącej ich więzi.Czułość można zawinąć w jedzenie, smutek ukryć w uśmiechu, a przyjaźń okazuje się możliwa. Odkrywając to, szykują się na ostateczne pożegnanie i na nowy początek.Przetłumaczona na kilkanaście języków obcych, w tym wszystkie ważniejsze europejskie, a ponadto arabski, wietnamski i inne. Sprzedała się w ponad 100 000 egz. Została wystawiona w Teatrze Maksyma Gorkiego oraz jako słuchowisko radiowe w planetarium w Hamburgu, a nawet zilustrowana piosenką rap.Nagrody i nominacje:2012 Nagroda Austrian Alpha Literature Prize2012 Nominacja Deutscher Buchpreis2015 Nominacja Dioraphte Jongerenliteratuurprijs for vertaald boek2016 Nominacja Dublin Literary AwardMilena Michiko Flašar zabiera czytelnika w cudowną podróż splatającą losy zagubionych w swoich decyzjach ludziK. Denisiuk, Na czytnikuDelikatna, krucha, pełna przepięknych obrazów historiaJan Ehlert, NDR, Norddeutscher RundfunkJest to mała, delikatna, melancholijna powieść o wielkiej językowej urodzie i przejrzystości. Powieść bez wad.Christoph Bartmann, Süddeutsche ZeitungDla Flašar, hikkimori jest metaforą dystansu między naszymi potrzebami a rzeczywistością. To historia o iluzjach.Der TagesspiegelPiękna powieść Mileny Michiko Flašar jest historią o wolności i odpowiedzialności, a wynika z niej niemal sartrowska medytacja.Times Literary SupplementPośród zimnego świata (?) sympatyczni antybohaterowie Mileny Michiko Flašar tworzą małe wyspy człowieczeństwa.Walter Wagner, Buchmagazin des Literaturhauses WienJak pozostać sobą i żyć akceptując szorstkość bezwzględnego społeczeństwa, jego obcesowość, jego hiperrealizm? Oto właśnie temat tej zachwycająco napisanej powieści!Yves Simon, Paris MatchKwitnąca wiśnią prostota tej prozy przypomina niekiedy Haiku (?) język jest pełny smutnej i pięknej zarazem poezji oraz medytacyjnego opanowania. Jednak pod tym wrą silne emocje.Tagesanzeiger