Neron. Człowiek odarty z mitów

„Wspaniała, oszałamiająca książka. Pozwala ujrzeć po raz pierwszy Nerona – najbardziej osławionego i najmniej zrozumianego władcę Imperium Romanum” „The Times”.

KIM NAPRAWDĘ BYŁ NERON KLAUDIUSZ DRUZUS GERMANIK? DLACZEGO STAŁ SIĘ SYMBOLEM ZŁA? CO ZRODZIŁO LEGENDĘ ŁOTRA WSZECH CZASÓW, KTÓRA PRZETRWAŁA DWA TYSIĄCLECIA?

Zbrodniarz, który spalił Rzym, by na jego zgliszczach śpiewać pieśń o upadku Troi... Tyran, który żądał dla siebie boskiej czci… Morderca, który zabił matkę i żonę... Niewdzięcznik, który posłał na śmierć swego nauczyciela Senekę… Sadysta, który rzucał chrześcijan na pożarcie lwom… Pozbawiony talentu pyszałek, który kazał podziwiać swe żałosne artystyczne popisy… Rozwiązły lubieżnik, który zaspokajał najbardziej dzikie żądze… NIEMAL WSZYSTKO W TYM WIZERUNKU JEST ZMYŚLENIEM. Neron ma na sumieniu nie więcej grzechów niż jego wychwalani poprzednicy i następcy – Juliusz Cezar, Klaudiusz, Konstantyn Wielki.

Neron nie spalił Rzymu, tylko go ratował i odbudował. Gdy wybuchł pożar, był poza Rzymem, ale na wieść o katastrofie wskoczył na konia tak jak stał i popędził ratować ukochane miasto. Nie śpiewał w todze przy dźwiękach kitary, bo nie miał ani togi, ani kitary. Chrześcijan i żydów, których bodaj od siebie nie odróżniał, traktował znacznie lepiej niż czczony za szczególną dobroć Tytus, winny śmierci miliona żydów. To wszystko jednak nie znaczy, że Neron był cnotliwym władcą, oczernionym przez plotkarską tradycję.

RICHARD HOLLAND – znakomity pisarz i wieloletni dziennikarz „The Times”, znawca historii starożytnej, autor biografii „Oktawian August – ojciec chrzestny Europy” – demaskuje mistyfikację, której ofiarą stał się Neron na przestrzeni dziejów. Nie wybiela swojego bohatera, lecz rewiduje i podważa mit odrażającego despoty, jaki narodził się tuż po śmierci cesarza, gdy jego pamięć została w Rzymie oficjalnie potępiona, a posągi usunięte z miejsc publicznych.

Ta książka odsłania portret odmienny niż utrwalony w kulturze masowej przez tradycję, literaturę i film, rozpowszechniony także przez „Quo vadis” Sienkiewicza. Odziera postać cesarza z hollywoodzkiego kiczu, ukazując innego Nerona: nie błazna, lecz ulubieńca tłumów; nie antychrysta, lecz artystę; nie wojownika, lecz pacyfistę; nie tyrana, lecz oswobodziciela; nie potwora, lecz człowieka.