Oblicza bezpieczeństwa państwa
Działalność polskich i japońskich służb specjalnych w okresie od 1950 do 1990 roku

Kwestie poruszane w niniejszym studium w ujęciu historycznym, a także fakt, że Polska jedyny raz w historii XX wieku wypowiedziała wojnę innemu krajowi, i to właśnie Japonii, winny być „głębiej” eksplorowane naukowo, i co za tym idzie – wiedza ta winna być szerzej omawiana w podręcznikach do nauki historii, w charakterystyce stosunków międzynarodowych i innych naukach. Kolejnym istotnym faktem jest to, iż w obecnych czasach, niestabilnych, jeśli chodzi o stosunki międzynarodowe, a także w kontekście poczucia bezpieczeństwa regionalnego i międzynarodowego, obszar podjętych rozważań powinien być bardziej eksponowany.Nie bez znaczenia jest także to, iż mamy dziś do czynienia z rozwojem krytycznej infrastruktury wojskowej. Zarówno na świecie, jak i w Polsce powoływane są nowe rodzaje sił zbrojnych, włącznie z wojskami dedykowanymi do walki w kosmosie i cyberprzestrzeni. Nie wyklucza to jednak „walki” w obszarze działań służb wywiadowczych i kontrwywiadowczych, w których – oprócz wykorzystywania najnowszych metod pracy – konieczne wydają się także metody już sprawdzone i do tej pory niezastępowalne, chociażby takie jak praca ze źródłami i praca agenturalna. Metody te niejednokrotnie przynoszą spektakularne efekty, które wykorzystywane są do kreowania polityki wewnętrznej i zewnętrznej państw oraz neutralizacji zagrożeń związanych z bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym.Fragment książki, s. 13–14Opracowanie jest materiałem bardzo ciekawym i wartościowym, zwracającym uwagę na aspekty bezpieczeństwa zupełnie lub niemalże nieznane przeciętnemu czytelnikowi. Dlatego materiał zawarty w tym opracowaniu oraz wyniki dociekań Autora stanowią źródło wiedzy wzbogacające obszar nauk o bezpieczeństwie. Monografia udostępnia usystematyzowaną wiedzę z omawianego obszaru, która może pomóc każdemu czytelnikowi zainteresowanemu problematyką bezpieczeństwa państwa.prof. dr hab. Arkadiusz LetkiewiczMonografia ma charakter bardziej podręcznikowy i widać, że była pisana z myślą o studentach i pasjonatach. Ze względu na brak prac podejmujących ten temat, uważam, że książka może zainspirować innych badaczy do rozwinięcia i podjęcia dyskusji z postawionymi przez prof. Witolda Mazurka tezami.dr hab. Adrian Jusupović, prof. IH PAN