Od Honoratki do Wierzbowej
Życie szachowe w Warszawie w latach 1829-1939

Życie szachowe w Warszawie rozpoczęło się na dużą skalę pod koniec lat dwudziestych XIX w. Mistrzowie gry królewskiej spotykali się w kawiarni “Honoratka”. Przez ponad 100 lat rozwijało się na tyle dynamicznie, że pod koniec 1899 r. powstało Warszawskie Towarzystwo Zwolenników Gry Szachowej, z docelową siedzibą w lokalu przy ul. Wierzbowej. Wśród czołowych zawodników, w drugiej połowie XIX oraz na początku XX w., zwracali na siebie uwagę: Aleksander Hoffman, Szymon Winawer, Jan Kleczyński (ojciec), Józef Żabiński, Artur Popławski, Aleksander Flamberg, Salomon Langleben, Akiba Rubinstein oraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości: Zdzisław Belsitzman, Dawid Przepiórka, Mojżesz Łowcki, Kazimierz Makarczyk, Paulin Frydman, Regina Gerlecka i Mieczysław Najdorf. Do Warszawy, zwabieni siłą gry lokalnej czołówki, przyjeżdżali najwybitniejsi mistrzowie i arcymistrzowie, w tym m.in. Aleksander Pietrow, Michaił Czigorin, Książę Abdria Dadiani z Mingrelii, Emanuel Lasker, Frank J. Marshall, José Raúl Capablanca, Jefim Bogolubow, Aleksander Alechin, Rudolf Spielmann i Gideon Stahlberg. Wybuch wojny w 1939 r. i jego następstwa, w tym zbrodnie niemieckich i sowieckich agresorów, zniszczyły, po 110 latach rozwoju, potęgę polskich szachów. Nie udało się jej niestety odbudować po zakończeniu wojny w 1945 r.