Prawie niewidzialni

"Prawie niewidzialni" to obejmująca lata 1929-1939 pierwsza część fabularyzowanej opowieści o losach rodzeństwa karłów, aktorów cyrkowych i teatralnych Anieli i Stefana Pycków, pochodzących ze Strzegowa na Mazowszu. Historia opowiadana ustami Stefana Pycki (1906-1979) rozpoczyna się w rodzinnym Strzegowie w latach poprzedzających epokę wielkiego kryzysu. Rokiem przełomowym dla obojga rodzeństwa jest rok 1932, kiedy to najpierw Stefan, a potem Anielka (1924-1975) zostają zaangażowani do znanego i cenionego w tamtych czasach berlińskiego cyrku Apolonii i Carla Schaeferów Schaefers Liliputaner. Zespół liczący ponad trzydzieści osób niskiego wzrostu wszędzie budzi ogromne zainteresowanie. Siedem lat rodzeństwo Pycków podróżuje wraz z cyrkiem państwa Schaeferów niemal po całej Europie. Odwiedzają m.in. Paryż, Amsterdam, Rzym, Palermo, Londyn, Brukselę, biorą udział w Wystawach Światowych, występują w największych miastach Niemiec. W roku 1935 rodzi się wielka i niespełniona miłość Stefana do Klary Lis, aktorki niskiego wzrostu, pochodzącej z Budapesztu. Powracającym motywem "Prawie niewidzianych" jest rodzenie się hitlerowskiego nazizmu, oglądane w Norymberdze, Monachium czy Berlinie okiem podwójnego podczłowieka Słowianina i karła. Latem roku 1939 cyrk zostaje czasowo rozwiązany i Aniela i Stefan wracają do Polski. Opowieść kończy się w przededniu II wojny światowej, ostatniego dnia sierpnia 1939 roku.