Punk Ogito na grzybach

Życie codzienne to egzystencja w cieniu śmierci. Śmierć jest przedłużoną w czasie egzekucją. Mamy tu więc egzystencję z perspektywy punka, czyli kogoś, kto nie bierze udziału w wyścigu z metą za siódmą górą, bo woli ustąpić pola i tym samym zejść z linii strzału. Punki to anarchiści i nihiliści, co nie znaczy, że nie analizują rzeczywistości, choć z pewnością zachowują do niej należyty dystans. Te wiersze niczego nie udają, nie mają o cokolwiek pretensji, po prostu pokazują, że byt określa świadomość, a drobne zdarzenia mogą mieć kolosalne skutki. Jeśli miałbym wybierać między Panem Cogito a Punkiem Ogito, z oczywistych powodów wybrałbym tego drugiego.

Olgerd Dziechciarz



Przed nami kolejny raport z krętych ścieżek krakowskiego punka. Lekko już posiwiały, uświadamia sobie „że nigdy nic nie osiągnie”, wyprowadza się z dawnej stolicy i osiada w tajemniczej krainie, gdzie jedyną atrakcją zdają się być obfitujące w grzyby knieje (i cmentarze, bo natura ciągnie wilka do lasu i poeta Kyrcz pozostaje czasami Kyrczem — mistrzem opowiadań grozy). Bohater jego wierszy dalej uważnie obserwuje otoczenie. Jednak teraz zdecydowanie bardziej od społecznej tkanki interesują go losy pojedynczych ludzi i ich zdumiewające życiowe decyzje.

Andrzej Kosmowski



Kazimierz Kyrcz Jr rysuje ostrą, często bezkompromisową, ale jakże znaną wizję świata, która niekoniecznie jest usłana różami. Można by rzec — jest wprost przeciwnie — dlatego wizja ta tak kłuje, tak ciąży. Kyrcz robi to w sposób jedyny w swoim rodzaju.

Bartosz Konopnicki