Relacje damsko-męskie w kapłaństwie

Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że tytuł książki jest prowokacyjny, bo sugeruje, że jeżeli kapłan zakocha się w kobiecie, a kobieta w kapłanie, to ze względu na miłość powinni oni być razem, tymczasem zupełnie nie o to chodzi. Zakochanie czy pożądanie to nie miłość! Nie można żyć bez miłości. Istotne jest jednak to, kogo i w jaki sposób kochamy.

Miłość jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdego człowieka. Nie można żyć bez miłości. Istotne jest jednak to, kogo i w jaki sposób kochamy. Miłość posiada bowiem wiele form, odcieni, wyrazów. Zawsze jest jednak dążeniem do dobra, prawdy, piękna, do pełni człowieczeństwa. Również celibat jest powołaniem do miłości. I choć miłość, jaką okazuje kapłan, nie łączy się z seksualnością, nie jest także miłością wyłącznie duchową. Jego miłość jest miłością widzialną, wyrażaną za pomocą pełni jego człowieczeństwa.

Kobiety i mężczyźni różnią się od siebie pod wieloma względami. By budować dobre relacje, muszą wyjść naprzeciw siebie, swoich pragnień, oczekiwań, lęków, predyspozycji i możliwości. Wymaga to dojrzałości kobiety i kapłana, w tym właściwej integracji płciowości z innymi wymiarami osobowości oraz gotowości do uczenia się od płci przeciwnej. Dojrzały kapłan nie tylko wspiera kobiety w ich drodze do świętości, ale równocześnie sam pozwala się przez nie prowadzić. Głębokie, czyste, bezinteresowne, roztropne, przesycone miłością przyjaźnie między nimi to jedna z najpiękniejszych dróg do świętości.