Ruski ekstrem

Co byście powiedzieli, gdyby w teatrze w trakcie Jeziora łabędziego ktoś z całych sił krzyczał w słuchawkę swego telefonu Albo gdyby znajomy poprosił, byście go zwymyślali, a potem opluli, bo to pomoże mu szczęśliwie zaliczyć ważny egzamin Albo jeśli strażak zapytałby, co dostanie za to, że przystąpi do gaszenia waszego płonącego autaW Moskwie to normalka tak zwany ruski ekstrem. W swoich zabawnych felietonach Boris Reitschuster niemiecki dziennikarz mieszkający na stałe w Rosji opowiada o troskach i radościach życia w kraju, gdzie pod dostatkiem jest tylko niedostatku.Po dwudziestu latach od upadku komunizmu rosyjska codzienność nadal przypomina ekstremalne doświadczenie. Reitschusterowi udało się dopiero po wielu latach przyswoić zasady tamtejszego savoir-vivreu. Nie pozdrawia już swoich sąsiadów, by nie patrzyli na niego jak na kosmitę. Nie przepuszcza pieszych na ulicy. Nauczył się chronić samochód przed złodziejami za pomocą kurzej krwi, a za założenie eleganckiego szwu w szpitalu zapłacić kilka dolarów ekstra. Krótko mówiąc: Boris Reitschuster przestał być w końcu mięczakiem.Jest to obowiązkowa lektura dla tych, którzy chcą w Rosji (prze)żyć, a także serdeczny hołd złożony jej wspaniałym mieszkańcom.Ruski ekstrem ma także pozytywne strony: daje przekonanie parafrazując Alberta Einsteina że wszystko jest względne.Igor, mój fotograf i przyjaciel, to prawdziwy kapłan ruskiego ekstremu. Stał się w Moskwie nauczycielem, objaśniającym mi zawiłości nowej rosyjskiej wizji świata. Ruski ekstrem jest wtedy, gdy się mimo wszystko śmiejesz.Przekupni policjanci Igor uświadomił mnie, że to błogosławieństwo:- Nigdy nie chciałbym żyć w kraju, w którym można stracić prawo jazdy tylko dlatego, że raz przejechało się na czerwonym świetle.U nas kosztuje to jedynie sto rubli (niecałe trzy euro). Bakszysz oto prawdziwa demokracja!