Shore

Czwarty album studyjny Fleet Foxes, który w wersji cyfrowej ukazał się w 2020 roku. Teraz ten jasny i pełen nadziei album wydany przez Anti, będzie dostępny także w formie fizycznej. Razem z ukazaniem się albumu, zespół opublikował film o tym samym tytule, stworzony przez Kersti Jan Werdal, ukazujący krajobrazy Pacific Northwest. „Shore” był nagrywany od września 2018 aż do września 2020, przed i podczas kwarantanny w Hudson (Nowy Jork), Paryżu, Los Angeles, Long Island City i Nowym Jorku, a przy jego nagraniu i produkcji pomagała inżynier Beatriz Artola. Piętnaście piosenek, pięćdziesiąt pięć minut które wypełnia „Shore”, było początkowo zainspirowane przez frontmana Robina Pecknolda twórczością jego muzycznych bohaterów takich jak Arthur Russell, Nina Simone, Sam Cooke, Emahoy Tsegué-Maryam Guebrou, powołując się na własne doświadczenia celebracji życia w obliczu śmierci. „Postrzegam „Shore” jako miejsce bezpieczeństwa na krawędzi z czymś niepewnym, wpatrując się w fale Whitmana recytując „śmierć”” - komentuje Pecknold. „Kuszony przez przygodę z nieznanym w tym samym czasie rozkoszujesz się komfortem na stabilnym podłożu. To był sposób myślenia, który znalazłem, paliwo które służyło mi do zrobienia tego albumu”. Pecknold kontynuuje: „Ponieważ po niespodziewanym sukcesie pierwszego albumu Fleet Foxes dziesięć lat temu, nigdy nie spędziłem więcej czasu będąc szczęśliwy w stanie w ciągłego niepokoju i lęku. Martwiłem się o to, co powinienem zrobić, jak to będzie odebrane, martwiłem się o ruchy innych artystów, o moje miejsce wśród nich, o mój głos i psychiczne zdrowie podczas długiej trasy. Nigdy nie pozwoliłem sobie cieszyć się tym procesem, tak jak mogłem, albo tak jak powinienem. Byłem w moim życiu szczęśliwy na tak wiele sposobów, szczęśliwy, że urodziłem się z nasionami tych talentów i szczęśliwy za sprawą tak wielu nierealnych doświadczeń. Przy odrobinie szczęścia czasami może przyjść poczucie winy. Wiem, że trudno to znaleźć - prawdziwe lub wyobrażone - jako sposób na podświadome dostrzeżenie tego nierealnego szczęścia które miałem. W lutym 2020 roku ponownie dopadły mnie obawy i niepokój związany z tym albumem i tym jak go ukończyć. Ale od marca, wraz z pandemiczną utratą kontroli, żyjąc w upadłym państwie, obserwując i uczestnicząc w protestach i marszach przeciwko systemowej niesprawiedliwości, większość mojego niepokoju wokół albumu zniknęła. Wydawało się to tak małe w porównaniu do tego, co przeżywaliśmy wszyscy razem. W to miejsce pojawiła się wdzięczność, radość z czasu i zasobów, które można było oddać tworząc dźwięki i nabierając innej perspektywy zastanawiając się na ile ta muzyka była ważna lub nieważna. Muzyka jest zarówno nieistotną i najbardziej niezbędną rzeczą. Nie potrzebujemy muzyki do życia, ale nie mógłbym wyobrazić sobie bez niej życia. To stało się wielkim darem i sprawiło, że przestałem się martwić lub niepokoić o album. Być może nie pojedziemy w trasę przez kolejny rok, a kariery nie będą tym, czym były wcześniej. Jednak muzyka pozostaje niezbędna. To przewartościowanie było kolejną dawką nieoczekiwanego szczęścia, którego byłem nieoczekiwanym odbiorcą. Byłem w stanie obrócić całkowicie koło i dostrzec o wiele lepszy album niż sobie wyobrażałem, z pomocą tak wielu niesamowitych współpracowników, bezpieczny i szczęśliwy w nowym stanie umysłu.”