Stalowe drapieżniki. Polskie okręty podwodne 1926-1947

W książce opisałem przedwojenne dzieje rodzimej floty podwodnej oraz wojenne losy 8 okrętów podwodnych i wydarzenia związane z działalnością bojową dowódców, oficerów i marynarzy, przy czym nie pomijam kompromitujących faktów w latach II wojny światowej, co wywołało oburzenie niektórych historyków i entuzjastów spraw wojennomorskich. Po wcześniejszych publikacjach (m.in. Mała flota bez mitów i Westerplatte. W obronie prawdy) zostałem uznany za obrazoburcę i kontrowersyjnego autora książek o tematyce historycznej poświęconych Polskiej Marynarce Wojennej. Dzięki dotarciu do materiałów archiwalnych, obszernej korespondencji i relacjom świadków przechowywanych m.in. w redakcji „Naszych Sygnałów (organ prasowy Stowarzyszenia Marynarki Wojennej w Londynie), Izbie Pamięci Jerzego Pertka w Poznaniu (obecnie we władaniu Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu), Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie (IPMS) oraz w placówkach prywatnych na terenie Niemiec (Stift ung Traditionsarchive Unterseeboote w Cuxhaven i Wissenschaft liches Institut für Schiff ahrt und Marinegeschichte w Hamburgu) jako pierwszy ujawniłem fakty, które odbrązawiały obraz dokonań polskich podwodniaków. Nie zabiegałem o tanią sensację, co zarzucali mi, niestety, niektórzy nieprzychylni żurnaliści i historycy. Dotarłem do znacznej ilości materiałów, do których wielu polskich badaczy nie miało wówczas dostępu. Być może, dlatego przy ich lekturze można odnieść wrażenie, że są kontrowersyjne. Nie próbowałem się wypromować szargając świętości. Dokumenty bronią się same. Nic na to nie poradzę, że fakty są jakie są. Nie starałem się oceniać negatywnych zachowań oficerów, nie starałem się ich tłumaczyć. Po prostu je opisałem w oparciu o zachowane dokumenty i wspomnienia świadków. Inna sprawa, że jeszcze dwie-, trzy dekady wcześniej najbardziej zasłużeni pisarze historyczni zajmujący się historią PMW nie mieli dostępu np. do zbiorów archiwalnych w Wielkiej Brytanii.W swej książce poświęconej polskim okrętom podwodnym oraz ich załogom podążałem podobnym szlakiem jak Jerzy Pertek i Edmund Kosiarz, starając się dociec prawdy w oparciu o dokumenty i relacje im niedostępne (z powodów politycznych) lub też świadomie przez nich pominięte, jako etycznie niewygodne. Podjąłem się wysiłku w celu obalenia narosłych stereotypów. Dzięki swobodniejszemu w ostatnich latach dostępowi do archiwów zachodnich mogłem skorygować wiele faktów. Podczas kolejnych kwerend w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, dzięki otrzymaniu zamówionych przeze mnie dokumentów z The National Archives w Kew pod Londynem oraz po odbyciu spotkań z ostatnimi żyjącymi świadkami wydarzeń – marynarzami polskiej floty podwodnej i czytelnikami moich książek, znacznie wzbogaciłem swoją wiedzę na temat Polskiej Marynarki Wojennej.- Od Autora (fragmenty)