Stopniowanie trudności zadań w edukacji przedszkolnej i szkolnej
Po to samo O tym samym Nie tak samo

Czas szkolnej edukacji może być spożytkowany na to, by uczeń poznawał i zrozumiał otaczający go świat oraz potrafił w nim żyć (umiejąc samodzielnie ? także w przyszłości ? się uczyć). Z tego założenia dla obu stron procesu edukacyjnego wynikają określone wymogi.Przed uczniami jest postawione zadanie opanowania umiejętności:? myślenia w działaniu,? integracji wiedzy i osiągania kompetencji,? sprawnego porozumiewania się (z sobą i z innymi).Rola nauczycieli, od których oczekuje się, że będą aktywnymi doradcami edukacyjnymi (wykorzystującymi uczniowski potencjał rozwojowy i akceptującymi nie tylko indywidualność ucznia, lecz także jego prawo wyboru własnej drogi życiowej), polega zaś na:? organizowaniu sytuacji sprzyjających samodzielnemu uczeniu się,? wspieraniu uczniowskiego wysiłku przez zachęcanie do uczenia się / rozwoju,? wyposażeniu uczniów w techniki i narzędzia uczenia się (M. Taraszkiewicz, 1997).Książka została opracowana z myślą o wsparciu nauczycieli w urzeczywistnianiu dwu pierwszych punktów, ale sądzę, że może posłużyć także nieprofesjonalnym wychowawcom / organizatorom poznawczych zabaw wychowanków. Zadania edukacyjne prezentowane w tym opracowaniu, choć graficznie odległe od monotonii matematycznych ?słupków?, nie stanowią jednak odejścia od edukacji adaptacyjnej. Wbrew pozorom to właśnie ona jest zachowana w znakomitej większości ćwiczeń ? są to głównie zadania zamknięte z wynikiem końcowym antycypowanym i narzucanym bezpośrednio przez nauczyciela, a pośrednio przez naukowy dorobek ludzkości.Tradycjonalizm takich zadań wynika przede wszystkim z tego, że:? to nauczyciel określa (podporządkowane programowi nauczania) cele fatygowania się ucznia aktywnością zadaniową (czyniąc tym samym te zadania obcymi dla dziecka),? to nauczyciel dobiera ich treść.Właśnie to lokuje przedkładaną tu propozycję po stronie tradycyjnej strategii podającej, po stronie dyrektywnej edukacji za pośrednictwem zadań, w której uczniowie ? często nie będąc nawet konsultantami treści i celów tych zadań ? mają się dostosować do wyborów poczynionych przez nauczyciela, a legitymizowanych dziedzictwem kulturowym przez twórców programów nauczania.Natomiast tym, co zdecydowanie różni przedstawianą w niniejszej publikacji propozycję od ?ortodoksyjnie? tradycyjnych praktyk edukacyjnych, jest ?romantyczne wsłuchiwanie się? zleceniodawcy zadań w możliwości, aktualne kompetencje i dążenie do sukcesu zleceniobiorców zadań. Następstwem owego ?wsłuchiwania się? jest różnicowanie zadań mających ten sam cel dydaktyczny [np. nawlekanie nitką: a) igły, b) cerówki, c) igły tapicerskiej] bądź różnicowanie dróg dochodzenia do rozwiązania zadania [np. nawlekanie igły: a) w drodze przetykania nitki przez ucho igielne, b) przez nanizanie ucha igielnego na nitkę, c) za pomocą przeznaczonej do tego celu blaszki z drucikiem w kształcie pętelki] [...]W niniejszym opracowaniu prezentujemy przyjęte przez Autora (teoretyczne i praktyczne) rozwiązania kwestii różnicowania zadań ? zależnie od intelektualnej kondycji dziecka ? ukazując rolę, jaką to różnicowanie może odgrywać w przechodzeniu przez dziecko na wyższy poziom rozwoju. Ten poznawczy cel wyznaczył tok narracji w tzw. praktycznej części książki. Zadania edukacyjne nie tylko są proponowane w trzech wariantach ? różniących się między sobą stopniem trudności ? ale często ujawniają także rozwojowy potencjał poszczególnych odmian tego samego zadania (związany zarówno z dydaktycznym celem, jak i z jego sytuacyjnym kontekstem).