Stranger Things. Lot Ikara

Historia Eddiego Munsona na dwa lata przed makabrycznymi wydarzeniami z 4. sezonu serialu.

Ciężkie brzmienia, riffy i przesterowane gitary to znak rozpoznawczy Eddiego. Ten długowłosy, wytatuowany, niemogący ukończyć szkoły chłopak - wyrzutek z zamiłowaniem do makabry, heavy metalu i gry RPG Dungeons & Dragons oskarżanej o powiązania z satanizmem - przez przypadek zostaje świadkiem nadprzyrodzonego morderstwa i bardzo szybko staje się głównym podejrzanym…

Tak było w 4. Sezonie serialu „Stranger Things”. Co jednak wydarzyło się przed starciem Eddiego z Vecną? Jaka jest historia zespołu Trupia Trumna? Kim jest Eddie Munson?

Hawkins w stanie Indiana to typowe wyczesane amerykańskie miasteczko. Nie dla Eddiego, metalowca i społecznego wyrzutka. Chłopak czuje się tu, jakby nieustannie przebywał w Grobowcach Grozy z Dungeons and Dragons. Całe szczęście, że do końca liceum zostało mu tylko kilka miesięcy i może zabijać czas, grając w RPG w Klubie Ognia Piekielnego i występując w zespole Trupia Trumna.

Ale kiedy pewnego dnia spotyka Paige – dziewczynę, która uciekła z Hawkins i została producentką muzyczną w Los Angeles – czuje, że ma szansę na nowe życie. Wystarczy nagrać taśmę demo z najlepszymi kawałkami Trupiej Trumny i wysłać producentce. Proste! Niestety nagranie kosztuje, a Eddie jest spłukany. Stawka jest jednak zbyt wysoka, aby tak po prostu zrezygnować….
Zrobi wszystko, byle uciec jak najdalej od Hawkins…

Dwa lata przed makabrycznymi wydarzeniami z czwartego sezonu „Stranger Things” Eddie Munson ma przeczucie, że 1984 to będzie jego rok.

O autorce:
CAITLIN SCHNEIDERHAN to scenarzystka i pisarka, autorka między innymi scenariuszy do serialu Stranger Things. Kiedy miała trzynaście lat, wykluła się z kokonu książek Terry’ego Pratchetta i wciąż uwielbia zabawne historie, mocno osadzone w fantastyce. Urodzona w Silver Spring w stanie Maryland, obecnie mieszka w Los Angeles. I nadal ma półkę pełną książek Terry’ego Pratchetta.

Fragment książki:
Lecę.
Moje życie to jedna wielka wtopa. Wszędzie tylko płać albo płacz, płyń albo giń, sukces albo śmierć...
Powinienem budzić się w nocy, zlany potem. Dostawać ataku paniki za każdym razem, gdy muszę podjąć decyzję ważniejszą od tego, co jem na obiad.
A ja? Lecę…
Coraz wyżej i wyżej…