Tango

Ona i on. Taniec. Dużo tańca. Miłość. Też jej dużo. Miłości do, miłości pomimo, miłości uczuciowej i fizycznej. Sztuka. Nie mięsa. Najprawdziwsza, np. teatralna. A także sztuka miłości, sztuka tańca. Jak sztuka, to i sztuczki? Oczywiście – kobiece, męskie, Nie nijakie. Są i historie rodzinne – mroczne, niepokojące, boleśnie prawdziwe i ostentacyjnie szczere. Czy to paradokument? Nie, „Tango” po dwakroć nie jest „para”. Raz – bo to najprawdziwsza, najwyższej próby literatura. Dwa – bo to nie para, ale wulkan: emocji wszelakich, intelektualnych przygód nieograniczających się do jednej dziedziny nauki czy sztuki. Sesja dla „Vogue’a” na lodowcu, genialny spektakl teatralny w wykonaniu maturzystów – czy to w ogóle możliwe? W rzeczonym paradokumencie czy w tureckim serialu – pewnie nie. Za to w „Tangu” wszystko jest możliwe. Nie, to nie nadmiar – to wielość sensów i interpretacji. To taniec – nie chodzony, choć spokojnych przejść – jak to w dobrej książce – również nie brakuje. Nad tekstem unosi się wyraźny duch Szekspira. Wszystko w tym temacie już powiedziano? Może tak było – dopóki nie przemówił autor „Tanga”. Ożywił angielskiego dramaturga, tak jak w czytelniku po przeczytaniu tej książki ożyje miłość do literatury. Nikt nie musi znać kroków tanga. Za to lektura „Tanga” to intelektualna konieczność. I przyjemność. Alski po raz kolejny pokazuje, że to, co intelektualne, może być jednocześnie ekscytujące. Nie czekajmy. Rozpocznijmy taniec.

Kraj produkcji:

Producent:










(

)
tel:
email: