Toń pogardy

Max Pogarda wyłonił się znów z dżungli słów. Tym razem jest ostrzejszy i bardziej liryczny niż zwykle. Ostrzy siekierę na zgłoskach, łupie zdania, aby potem zaśpiewać serenadą na wyrębie i pobojowisku. Zawsze była to poezja niebezpieczna, bo trudna do jednoznacznego zaklasyfikowania. To romantyczne ballady w heavymetalowym wydaniu? Słowiańskie bukoliki podtrute szatańskimi wersetami? Nie, to studnia wszechinterpretacji i Toń Pogardy.

Pod znakiem erotonizmu



Czy możesz to zrobić tak, jak spływa po brodzie

Zimno z owocu napęczniałego sokiem…

Czy możemy się chłeptać, jak orzeźwia zapach

Kardamonu i palonego mrozu…

Czy może nam być tak dobrze, by zmienić barwę

Jak fasolka – z fioletowej w zieloną…

A może i tak, jak brzmi wrzask ptaków i słońca

O brzasku…

Jak smakują jędrne szparagi albo ciało

Wciąż nabrzmiałego brokuła…



Czy możemy to zrobić tak,

Jak to robią ślimaki;

Jak się ciało wyciąga

W skręcie rozkoszy.

Zawisnąć na sobie na szybie.

W spirali śluzu.

O, tak.



Sen o świętej całości



burzliwe będzie

życie przejętym byciem;

wszystkim, którzy się oglądają

zwracają się wbrew

swoim własnym słowom –

ku żywej kości wymowy;



brzęczącym łańcuchem w łańcuchach mowy –

krótkim trzaskiem w kablach;

szmerem na morzach mówiących sieci;

jedno przechodzi w jedno

drugie i trzecie

to samo jedno –

szklanka za szklanką

pusta filiżanka

półpełna

pełna –

łyk

czy łyżeczka –

niepełna

półpusta

pusta;

to jest ta sama samojedna szklanka –

i już się zaczyna kolejna;

wędruje wątkiem drżenia –

żywe kości mowy w dreszczach;

krwawy księżyc i las

dudni gromu wicher dzwon

jedno zachodzi w jedno – słowo –

wielogłosowo

złożone słowo