Trans@gresje

Czytając wiersze debiutantki, Moniki Buli doznaje się nieodpartego wrażenia, że wkraczamy do innego świata Równoległej rzeczywistości Alternatywnego życia Takiego świata, w którym jak napisał Miguel de Unamuno Nieustające napięcie prowadzi do duchowych roztrząsań, do ciągłego analizowania siebie, do stałego przekopywania własnej duszy.1 Ten świat kryje w sobie bogactwo unikatowych pamiątek przeszłości,dostępnych jedynie osobom wtajemniczonym, empatycznym potrafiącym czytać znaki na niebie i ziemi dostępne tylko filozofom. Świat kreowany przez autorkę to królestwo wyobraźni, po którym oferuje czytelnikom fascynującą podróż. Jest to świat elitarny, frapujący i bezwzględny. Jego istotnym rysem jest hermetyzm, wizyjność i groza. Do rzeczywistości tej trzeba odnaleźć klucz, podobnie jak w baśni, aby móc ostrożnie przejść do innego świata i odczuć na własnej skórze fantasmagoryczną peregrynację, by być prowadzonym na iewidocznej złotej nitce przez czarodziejkę obdarzoną magnetycznym urokiem zielonych oczu. Baśniowa kraina o której mowa w tych wierszach mami i fascynuje odbiorcę tajemniczym urokiem. Autorka charakteryzuje ją jako krainę najwyższych wież, w ogrodzie cmentarzy lalek, późne spacery nagich aniołów (Sekret Inanny). Kraina do jakiej wkraczamy to kraina iluzji, sennych wyobrażeń, gdzie kompasem wskazującym kierunek staje się miłość, a jego strzałkami jej zmieniająca się stale amplituda.