Usprawiedliwienie w dialogu katolicko-luterańskim
Analiza Dekretu o usprawiedliwieniu Soboru Trydenckiego i wspólnej deklaracji z 1999 roku

Nie ma wątpliwości, że powyższej rozprawie doktorskiej należy się wysoka ocena zarówno pod względem merytorycznym, jak i formalnym. Już sam wybór tematu i jego opracowanie rozumiane jako recepcja staje się praktycznym przeniesieniem doktrynalnych ustaleń w życie całego ekumenicznego Kościoła. Napisana praca jest dziełem znaczącym, nie tylko ze względu na jej zewnętrzne rozmiary, ale i również z racji poruszanych problemów. Jej pozytywną wartość należy bez wątpienia widzieć w bogatej warstwie informacyjnej, a następnie w uporządkowanym układzie prezentowanych zagadnień. Przedstawia ona prawdziwy dorobek naukowy z zastosowaniem metod, które obowiązują w uprawianej dyscyplinie naukowej. Wyniki i wartość rozprawy przejawiają się także w starannym jej wykonaniu oraz w jasnym i klarownym języku. Szeroki zakres literatury odsłania dobrą orientację odnośnie do badanego zagadnienia. Niekwestionowanym największym osiągnięciem tejże pracy doktorskiej jest śmiała, ale i udana próba, ukazania i porównania pojęcia usprawiedliwienia nie tylko na płaszczyźnie historii dogmatu, lecz i z konsekwencjami w innych dyscyplinach dogmatyki katolickiej. A wszystko to w oparciu o najnowszy poziom badań w tej dziedzinie. Z jednej strony widać przy tym ekumeniczną wrażliwość Doktoranta, a z drugiej nietrudno dostrzec wierność Magisterium własnego Kościoła. To znamiona fachowości odpowiedzialnie uprawianej teologii.