Warszawa niezłomna. Antysystemowe formy opzycji i oporu społecznego w stolicy 1980-1989

Studia dotyczące opozycji i oporu społecznego w PRL zaowocowały już obszerną, mogącą wypełnić wiele rzędów bibliotecznych półek, a co istotniejsze - wartościową poznawczo literaturą przedmiotu. Mimo to nadal odczuwany jest niedosyt związany z kompleksowym i pogłębionym poznawaniem wspomnianych zjawisk na szczeblu regionalnym. Temu zapotrzebowaniu wychodzi właśnie naprzeciw tom Warszawa niezłomna. Antysystemowe formy opozycji i oporu społecznego w stolicy (1980-1989). Książka nie ma ambicji zaprezentowania wszystkich postaw znamiennych dla tamtego czasu, lecz skupia się niemal wyłącznie (bo pewne wyjątki są) na opisaniu różnorodnych form kontestacji politycznej. Jest to jak dotąd pierwsza w krajowej literaturze naukowej praca zbiorowa, która z perspektywy jednego miasta prezentuje bogatą paletę działań opozycyjnych w wybranym okresie PRL-u. Tytuł tomu Warszawa niezłomna... nie powinien jednak mylić. Byłoby naiwnością lub historyczną prowokacją kategoryczne stwierdzenie, że stolica, a mówiąc precyzyjniej - jej mieszkańcy - gremialnie wypowiedzieli posłuszeństwo systemowi. Warszawa lat 1980-1989 była konglomeratem postaw i wartości, które stały czasem na przeciwległych biegunach. Cała ta bogata paleta zachowań politycznych (bo polityka stanowi dla nas w tym przypadku punkt odniesienia) właściwie nadal czeka na swoje dogłębne zbadanie i opisanie. Byłoby miłym zaskoczeniem, gdyby okazało się, że tom, który trafia właśnie do rąk Czytelnika stał się inspiracją do podjęcia dalszych studiów nad tą problematyką.