Wierszostany

Mówią o niej: „nieobecna tu, zapatrzona tam…”Paulina Basia Perczak zadebiutowała w 2014 roku tomikiem „Mirabile Dictu” (Black Unicorn), który został zgłoszony do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej 2015. Jej wiersze ukazały się w wersji anglojęzycznej na Ourpoetry Archive, w antologiach poetów współczesnych Wydawnictwa Astrum: Modlitwa o miłość, Modlitwy i Zanim zabierze nas wiatr, w tematycznych publikacjach: Poezje wybór osobisty (Wydawnictwo Czerwony Fortepian) oraz w antologiach poezji współczesnej: Miłość w czasach Fejskultury (Wydawnictwo Novatorja) i Marzyciele (Wydawnictwo Chaos Artistic Laboratories).Swoją twórczość zamieszcza na prowadzonym od kilku lat blogu o późnym macierzyństwie oraz na międzynarodowym, wielojęzycznym serwisie społecznościowym poświęconym poezji: Emultipoetry.eu. Jej wiersze ukazały się w ramach akcji „Wiersze na murach” zainicjowanej w październiku 2002 roku autorską akcją Michała Zabłockiego „366 wierszy w 365 dni” w Warszawie i Krakowie. Publikowała na łamach kieleckiego magazynu kulturalnego „Projektor” oraz kwartalnika artystyczno-literackiego „Ypsilon”.W kwietniu 2018 r. ukazała się jej powieść „Późne macierzyństwo jak pudełko wierszy”, w czerwcu 2018 r. - kolejny tomik wierszy pt.: „Wiersze jadalne i trujące”, we wrześniu - zbiór haiku. Jej ostatni tomik pt.: „Wiersze pisane lewą ręką” (Wydawnictwo Miniatura, 2020), dostał się do pracowni „Po Debiucie”, realizowanej w ramach Festiwalu Literackiego „Stacja Literatura 23” w Stroniu Śląskim.Jest autorką dwóch sztuk teatralnych pt.: „Matka Polka Upupiona” oraz „Bez jednej ręki (życiowy dramat w trzech aktach)”.skrzypce wiele lat temu topiłam się w metaluciężkim jak brzemię lękuwtapiając w siebie jedno i drugieaż przestałam oddychać na wiele świetlnych latteraz dopływam do Atlantydygdzie w zapiaszczonym pianinieszum muszli jak wiolonczelagra pieśń mojego wzruszeniai tak sobie myślę że gdzieś pomiędzy chmuramimusi być wszystko żeby człowiekagodnie przywitać chopinowską etiudąinaczej nie zechcę tam wejśćbędę błąkać się w próżniaż trafię na skrzypcedo których wepchnę moją duszę„Myślę, że ten tomik to doskonały obraz współczesnej kobiety, świadomej swego piękna, obowiązków, możliwości, emancypacji, przez co rośnie poczucie większego zagubienia w świecie, który nie zmniejsza wymagań, a stale je mnoży. Bo życie to walka, którą trzeba stoczyć albo droga, którą trzeba przebyć, mimo wszystko. A łatwiej z kimś obok, choć i to nie musi być gwarancją szczęścia, czy ukojenia. Wiersze nie przynoszą pocieszenia, bo w obliczu świata, śmierci, a nawet miłości zawsze pozostajemy samotni.” (Słowo wstępu – fragment)Magdalena Wiśniewska-Ciaś (Lena Ciaś) - autorka wierszy, prowadzi blog literacki (https://lenaciasiowa.wixsite.com/website-2., Laureatka V Jubileuszowej Edycji Małopolskiej Nagrody Poetyckiej "Źródło".