WłodzimierzTetmajer 1862-1923

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (ur. 31 grudnia 1861 w Harklowej koło Nowego Targu, zm. 26 grudnia 1923 w Bronowicach koło Krakowa) polski malarz, grafik, poeta, jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski; działacz polityczny.

W latach 1875-1886 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie krótko w Wiedniu, w latach 1886-1889 w Monachium i w Académie Colarossi w Paryżu oraz w latach 1889-1895 u Jana Matejki.

Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe (Żeńcy, Orka) a także pejzaże, polichromie kościelne (m.in. w kaplicy Świętej Trójcy w katedrze na Wawelu, w kaplicy Pod Orłami w katedrze św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu[1], kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu).

W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką chłopa z Bronowic, gdzie zamieszkał w drewnianym, krytym strzechą domu z drewnianym gankiem, typowym dworku końca XIX w. Częstym gościem Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach był poeta Lucjan Rydel. Za żonę wybrał sobie siostrę Anny Tetmajerowej, Jadwigę Mikołajczykównę. Uroczystości weselne tej pary (20 listopada 1900 w domu Tetmajerów) zostały uwiecznione w dramacie Wesele Stanisława Wyspiańskiego.

Od 1897 Włodzimierz Tetmajer był członkiem Towarzystwa Sztuka, potem grupy Zero, a także założycielem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana.

Jego przyrodnim bratem był Kazimierz Przerwa-Tetmajer.

Tetmajer walnie przyczynił się do rozwinięcia talentu Antoniego Kucharczyka - wiejskiego poety-samouka. Napisał też przedmowę do jego książki.