Wojskowość ludów morza Bałtyckiego

Wojna ma różne oblicza. Człowiek dążący do podbojów, pragnący zapanować nad światem, pełen niczym niezaspokojonej chęci posiadania, stojąc nad brzegiem każdego morza, zawsze zdawał sobie sprawę z kruchości swojej władzy. Patrząc na siłę morskich fal nachodzących ku brzegom lądu z niezłamaną mocą, rozumiał, że panowanie nad morskimi odmętami nie będzie mu dane raz na zawsze. Nad morskimi odmętami zapanować się nie da, pozostają one wolne i to niezależnie od tego, jak wielkie siły człowiek zdoła na nie sprowadzić. W epoce nowożytnej i w czasach najnowszych człowiek nie pogodził się z tym wyzwaniem rzuconym mu przez morze. Wypływał na nie coraz nowocześniejszymi okrętami, coraz lepiej konstruowanymi, uzbrojonymi, z coraz większą żeglarską wiedzą, a morze i tak brało swój ą krwawą ofiarę beznamiętnie. Nie mogąc być panem wód, człowiek chciał być choćby tylko tym, który panuje i kontroluje jego brzegi. Zdobywał je, fortyfikował, zasiedlał, starając się pokazać morzu, że tu, na lądzie, to on jest panem i władcą. Jakże często te nadmorskie królestwa upadały pod naporem morskich fal, nie tylko wtedy, gdy swe drewniane osady budowali Słowianie czy Wikingowie nad brzegami Bałtyku, ale i po dzień współczesny, gdyż często nie potrafimy nic więcej, niż tylko przyglądać się sile morskiej natury.


Walka o panowanie na morzu zawsze była walką nie z morzem, ale z ludzkimi słabościami, pragnieniami i marzeniami. Takim właśnie rozważaniom autorzy prezentowanych tu studiów poświęcili swoje prace, chcąc choć w części przybliżyć te militarne zmagania się człowieka nad


Morzem Bałtyckim i na nim.


(Fragment wstępu}