Wrócić do śródmieścia

O Romanie śliwoniku pisali:





Julian Rogoziński, „Nowa Kultura” 1961


Fascynuje go świat, szuka w nim tych dziedzin, które obraz poetycki definiował nader skąpo. Spośród czterech żywiołów najmniej miejsca poświecono powietrzu. Ogień, woda, ziemia stanowią od wieków przedmiot bogatych metafor. Powietrze opisać trudniej, bo go nie widać. śliwonik nie lylko je zobaczył, lecz. ujął w konkret obrazu, potrafił powiedzieć o nim to, co ujrzał w wyobraźni. Odkrycia takie


zdarzają się rzadko.





Zbigniew Bieńkowski, „Kultura” 1978


Zbiór wierszy Romana śliwonika „Wyprzedaż” (mam na uwadze przód o wszystkim cykl tytułowy) jest tomem rewelacyjnym. Swoimi wierszami śliwonik usiłuje zdjąć z przeżyć to wszystko, co wydaje mu się ozdoba, Chce dotrzeć do nagiego, czystego kształtu lęku czy zachwytu.





Jan Marx, „Tygodnik Kulturalny” 1979


Uroda i w pewnym sensie jedynoso języka poetyckiego śliwonika czyni zeń artystę słowa tyle oryginalnego, że choć byli poeci próbujący pisać pod śliwonika, to takiego tonu nie powtórzył nikt.





Jan Zdzisław Brudnicki, „Poezja” 1984


Pewność ręki poety jest niezawodna. Zdecydowanie odrzuca ornz i wióry. Pozostawia tylko słowa czyste, jasne. Całkowicie odrzuca rzeczy i rupiecie. Jakby już na poziomie sztancy poetyckiej chciał dać do zrozumienia, że jest mu obce urzeczowienie i będzie z nim walczył wszelkimi sposobami.