Wschodniopruski obszar operacyjny w planowaniu strategicznym II RP

Tematem niniejszej pracy jest przedstawienie koncepcji planistycznych wobec Prus Wschodnich i północnego Mazowsza w międzywojennym dwudziestoleciu. Od razu we wstępie autor pragnie zaznaczyć, że pod terminem wschodniopruski obszar operacyjny rozumie nie tylko właściwe Prusy Wschodnie, ale również tereny przyległe, zawarte między dolna Wisłą na zachodzie i linią rzek Wisła, Bugo-Narew, Narew, Biebrza na południu. Częstokroć niezbędnym zabiegiem stało się przekroczenie tak zakreślonych ram geograficznych i objęcie rozważaniami również odcinka pogranicza polsko-litewskiego i tzw. Korytarza Łotewskiego. Autor czynił tak wtedy, gdy stanowiło to konieczny warunek jasnego i kompleksowego zaprezentowania danej koncepcji operacyjnej. Wobec pracy mógłby paść zarzut nadmiernej szczegółowości wykładu kolejnych studiów operacyjnych. Takie a nie inne podejście do omawianego zagadnienia wynika jednak z charakteru źródeł stanowiących podstawę do jej napisania, z których część nie została jeszcze wykorzystana przez badaczy problemu i nie weszła do obiegu naukowego, stąd też jakiekolwiek próby dokonania oceny analizowanego dorobku planistycznego wymagały jego uprzedniego zaprezentowania, aby partie syntetyczne i krytyczne nie wisiały w przysłowiowej próżni. Zasadniczy temat autor usiłował przedstawić w ogólnym kontekście planowania operacyjnego, dotyczącego całości kraju, tak aby móc prześledzić zmiany w zapatrywaniach polskich planistów na omawiany problem na tle ewolucji generalnych koncepcji wojny z Niemcami.