Zszywacze, spinacze, pinezki.
Krótkie szkice o literaturze

Nie sposób ukrywać, że wykorzystywanie dzieł literackich w roli znaków przeszłości, symptomów dzisiejszego rozumienia zdarzeń, które się już dokonały, pozbawia je autonomii i swoistości, bagatelizuje w literaturze jej literackość. Ale też pisarstwo - wszelkie formy estetycznej aktywności człowieka - stanowi zbiór najlepiej i najwierniej (bo często mimowolnie) przechowujący miniony „słownik symboliczny": świadectwa historycznej świadomości, wyobrażeń i stereotypów myślenia. Być może takie traktowanie literatury zubaża ją, wtrąca w niewygodne związki, ale w zamian oferuje rangę, zapewnia powszechne uznanie, przekonuje o istotnej roli, jaką ma ona do odegrania w życia zbiorowości, nie pozwala kwestionować sensu jej istnienia.
W takiej sytuacji nie ma sensu zapewniać ostrowskiego czytelnika, który będzie tej książki czytelnikiem pierwszym, że odnajdzie w niej intrygujące i częste lokalne odniesienia. Autorowi przyświecało przekonanie, że jedyna sensowna forma uczestniczenia w kulturze polega na wykraczaniu poza opozycję tego, co powszechne (ogólne) i lokalne (regionalne), na dostrzeganiu, że obie te sfery uzupełniają się, wzajemnie oświetlają, jedno w drugim się przegląda. Czy ktoś odważyłby się dowieść, że ostrowskie doświadczanie przeszłości ma charakter nie dający się podrobić, składający się na genus loci Natomiast niewątpliwie lokalne są korzenie zebranych tu szkiców. Poza kilkoma, które pochodzą z miesięcznika „Polonistyka", w lwiej większości pisane były na potrzeby ostrowskiej prasy. Część z nich ukazała się na łamach „Gazety Ostrowskiej", większość natomiast czytelnicy mogą pamiętać z „Nowego Impulsu", dołączanego raz w miesiącu do „Kuriera Ostrowskiego".